Αυτά τα «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία» δεν συνιστούν μια γραμμική ιστορική αφήγηση. Επιμένουν αφ’ ενός στην απαραίτητη ιστορική περιοδολόγηση –τις τρεις ιστορικές φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους και τη διάκριση των περιόδων της ιστορίας του νεώτερου ελληνισμού από το 1204 μέχρι σήμερα– ενώ εγκύπτουν λεπτομερέστερα στα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα. Τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, άλλωστε, συνιστούν εν πολλοίς την εξέλιξη παλαιότερων τάσεων και τον καμβά πάνω στον οποίο εγγράφεται η ίδια η παρούσα πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα.
Αναζητώντας, λοιπόν, λύση στα υπαρξιακά αδιέξοδα που βιώνουμε, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή δεν μπορεί να ανευρεθεί αν δεν επιχειρηθεί ένας έστω διαγραμματικός απολογισμός της ιστορικής πορείας του ελληνισμού, καθώς η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους είναι ιστορικής υφής, δηλαδή μπορεί να αντικρίσει το ίδιο του το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχει μια βαθιά συνείδηση και γνώση της ιστορικής του διαδρομής και της συνέχειας του. Και παρότι κάτι τέτοιο ισχύει για όλα τα έθνη, για τους νεώτερους Έλληνες αποκτά αποφασιστική σημασία, δεδομένης της υπαρξιακής κρίσης που βιώνουμε μετά το 1922: το άλλοτε υπαρκτό πολιτισμικό, γεωγραφικό και πληθυσμιακό εύρος έχει αντικατασταθεί, κατ’ εξοχήν, από το ιστορικό βάθος.
Ωστόσο η πρόσκτηση μιας ιστορικής συνείδησης δεν είναι κάτι απλό ή εύκολο. Διότι αυτό το «μαρμάρινο κεφάλι» μιας μακραίωνης ιστορίας κινδυνεύει, «να εξαντλήσει τους αγκώνες μας». Κινδυνεύει να μας οδηγήσει στην απραξία κατέναντι στο μέγεθος μιας ιστορίας που φαντάζει δυσβάστακτη για τις μικρές, στενές μας πλάτες. Γι’ αυτό και πολλοί χάνονται μέσα στα τενάγη του Μαραθώνα ή στα πεδία των Γαυγαμήλων και του Ματζικέρτ, αδυνατώντας να πραγματοποιήσουν την απαραίτητη ιστορική διάκριση που χαρακτηρίζει μια εδραία και ισορροπημένη συνείδηση.
Ο Γιώργος Καραμπελιάς γεννήθηκε στη Δύμη του νομού Αχαϊας. Από το 1964, ως φοιτητής της Ιατρικής, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη και το 1966 δραστηριοποείται πολιτικά εκτός κοινοβουλευτικών κομμάτων. Φυλακίστηκε από την δικτατορία τον Μάϊο - Ιούνιο 1967. Σπούδασε Οικονομικά στο Παρίσι όπου έγραψε τα πρώτα του βιβλία. Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα και στον Μάη του '68 , σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1973 για ενέργειες αλληλεγγύης στο Πολυτεχνείο. Μετά τη μεταπολίτευση, συνεχίζει αδιάλειπτα την πολιτική του δραστηριότητα στην Ελλάδα. Το 1989-1992 συμμετείχε στους Οικολόγους Εναλλακτικούς. Χρημάτισε Διευθυντής Εκπαίδευσης στο ΚΕΘΕΑ. Το 1988 πραγματοποίησε μεταπτυχιακή εργασία στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VII : "Κράτος και κοινωνία στη μεταπολίτευση", που εξεδόθη και στα ελληνικά. Από το 1979 έως το 1993 εξέδιδε το περιοδικό "Ρήξη". Το 1980 δημιούργησε, μαζί με άλλους, το "Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο" και τις "Εναλλακτικές Εκδόσεις". Από το 1995, συμμετέχει στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού "Άρδην" και από τον Νοέμβριο του 2006 στη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας "Ρήξη". Από το 2010 είναι μέλος και της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Νέος Ερμής ο Λόγιος". Έχει γράψει περισσότερα από είκοσι βιβλία και εκατοντάδες άρθρα και μελέτες.
