Όταν ο Σωτήρης Καρακίτσος έπαιρνε την απόφαση ν' ανοίξει μια αίθουσα τέχνης σε κάποια από τις επαρχίες -που μετονομάστηκαν σε «περιφέρειες»- της δεκαετίας του '80, δεν του πέρναγε από το μυαλό ότι θα βυθιζόταν τόσο βαθιά μέσα σ' έναν περίεργο όσο και συναρπαστικό κόσμο, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε εντελώς μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Ζωγράφος με σπουδές στο εξωτερικό ο ίδιος, είχε σχηματίσει μια τελείως εξιδανικευμένη κι εξωπραγματική ιδέα για το τι έπρεπε ν' αντιπροσωπεύει η τέχνη και οι καλλιτέχνες σε μια σύγχρονη κοινωνία. Και ξαφνικά η ελληνική επαρχιακή πραγματικότητα έρχεται να τον προσγειώσει, αν όχι ανώμαλα, σίγουρα πάντως απότομα. Ανακαλύπτει τον κόσμο των «παραμελημένων καλλιτεχνών», όπου ο καθένας δεν νοιάζεται παρά για την προσωπική του προβολή κι επιβίωση, των «φιλότεχνων», που πασχίζουν «να χτυπήσουν κανένα καδράκι σε λογική τιμή», των διανοούμενων του Σαββατοκύριακου, που ζουν στο μουχλιασμένο κόσμο τους, των «αδέκαστων δημοσιογράφων», που ορίζουν τη γραμμή πλεύσης των μαζών μέσα από τα μίζερα τοπικά τους φύλλα, έναν κόσμο πολύγλωσσο και πολύγνωμο που κινείται άλλοτε στο φως κι άλλοτε στο σκοτάδι, πάντα όμως στο περιθώριο των αισθητικών και πολιτιστικών δρώμενων που εκπορεύονται από τα μεγάλα αστικά κέντρα.
