Ανάμεσα στα καλύτερα έργα του μεγάλου ρεαλιστή συγγραφέα μια ξεχωριστή θέση πιάνει και το μυθιστόρημά του Μάρτιν Ίντεν. Γραμμένο στο απόγειο της καλλιτεχνικής και της πολιτικής ωριμότητας του Τζακ Λόντον, είναι ένα βιβλίο που μαστιγώνει τον αστικό ατομικισμό, που στην έσχατη προέκτασή του σημαίνει καταστροφή του ταλέντου.
Από παιδί της εργατικής τάξης, ο Μάρτιν Ίντεν γίνεται ένας μικροαστός διανοούμενος που δεν ενδιαφέρεται για τίποτ’ άλλο, παρά μόνο για τον εαυτό του. Που επηρεάζεται από τη ρατσιστική φιλοσοφία του Χέρμπερτ Σπένσερ και του Φρίντριχ Νίτσε. Που διατρανώνει ότι «ο κόσμος ανήκει στους δυνατούς, στους ευγενείς δυνατούς, που δεν κυλιούνται στη λάσπη του εμπορίου και των συναλλαγών. Ο κόσμος ανήκει στους πραγματικούς ευγενείς, στους ψηλούς ξανθούς υπεράνθρωπους, στους ασυμβίβαστους, σ’ αυτούς που λένε ναι στη ζωή». Και που στο τέλος ακριβώς αυτή η υπαρξιακή αγωνία της αστικής ατομικιστικής κοινωνίας, επειδή του λείπει η πίστη στον άνθρωπο, τον οδηγεί στο χαμό.
O Τζακ Λόντον γεννήθηκε το 1876 στο Σαν Φρανσίσκο, εξώγαμο τέκνο της Φλώρας Γουέλμαν και ενός περιπλανώμενου αστρολόγου, του Γουίλιαμ Χένρυ Τσέηνυ. Την ίδια χρονιά, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Τζων Λόντον, χήρο με δύο κόρες, που έδωσε στο εξώγαμο αγόρι το επώνυμό του και το όνομα Τζων Γκρίφιθ. Το 1891 ο Τζακ Λόντον άφησε το σχολείο και έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο, το 1892 υπηρέτησε αξιωματικός στην ακτοφυλακή του Σαν Φρανσίσκο, και το 1893, έπειτα από έξι μήνες ταξίδι στον Ειρηνικό με τη σκούνα Σόφι Σάδερλαντ, κέρδισε το πρώτο βραβείο μιας τοπικής εφημερίδας "για το καλύτερο περιγραφικό άρθρο" με θέμα έναν τυφώνα στις ακτές της Ιαπωνίας. Το 1895 επιστρέφει στο σχολείο, και το 1896 μπαίνει στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, όπου μένει μόνο ένα εξάμηνο. Τα δύο επόμενα χρόνια τον βρίσκουν στην Αλάσκα, απ' όπου αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Το 1902 περνά από το Λονδίνο, αλλά το 1904 τον βρίσκει στις θάλασσες της Κορέας και της Ιαπωνίας, ανταποκριτή του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου. Λίγο αργότερα (1906) θα γίνει ανταποκριτής ενός άλλου συγκλονιστικού γεγονότος: του σεισμού που ισοπεδώνει το Σαν Φρανσίσκο. Τα επόμενα χρόνια περνούν με γράψιμο και ταξίδια στη Χαβάη, στην αποικία των λεπρών του Μολοκάι, στην Ταϊτή, στα νησιά Φίτζι, αλλά και στη Βόρειο Καλιφόρνια, πάνω σε άμαξα με τέσσερα άλογα. Όλα τα σπουδαία έργα του γεννιούνται καθ' οδόν, μαζί με πολύ ποτό και τροπικές αρρώστιες, ώσπου το 1916 πεθαίνει από ουραιμία, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση της εποχής, ενώ η εκδοχή της αυτοκτονίας ανακινείται είκοσι δύο χρόνια αργότερα από τον Ίρβινγκ Στόουν. Λίγο πριν την ίδια χρονιά, έχει παραιτηθεί από το Σοσιαλιστιικό Κόμμα "επειδή έχει πια χάσει την αγωνιστική του φλόγα και δεν ασχολείται διόλου με την πάλη των τάξεων".
