Στον "Sartor Resartus", ο Καρλάιλ περιγράφει την πορεία ενός Γερμανού καθηγητή προς την αναγνώριση της αληθινής του κλίσης και την συμφιλίωσή του με το ανθρώπινο και το θείο, κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του αμήχανου μεταφραστή και επιμελητή της Αγγλικής έκδοσης του Συγγράμματος, ο οποίος "καυχάται ότι είναι άνθρωπος επιβεβαιωμένων στοχαστικών συνηθειών", και με Αγγλοσαξονικό χιούμορ και λεπτή ειρωνεία σχολιάζει τις άλλοτε ακραία ριζοσπαστικές και άλλοτε ακραία συντηρητικές απόψεις του καθηγητή, προσπαθώντας να βοηθήσει τον ανύποπτο αναγνώστη στην κατανόηση αυτής "της αξιόλογης Πραγματείας", η οποία "είτε αμερολήπτως αποδεκτή είτε αμερολήπτως απορριπτέα, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη".
Πεπεισμένος ότι δεν αρκεί η παρουσίαση των φιλοσοφικών θέσεων και μόνο, αλλά είναι αναγκαία και η προβολή του χαρακτήρα και της ζωής του άγνωστου φιλοσόφου, ο οποίος ισχυρίζεται ότι "η Κοινωνία έχει θεμελιωθεί επάνω στο Ύφασμα", και γνωρίζοντας ότι διαθέτει "και τα επαγγελματικά προσόντα και την κλίση" για κάτι τέτοιο, ο Επιμελητής αποφασίζει να συστήσει στο αναγνωστικό κοινό και τον Φιλόσοφο εκτός από την Φιλοσοφία του.
Ο Καρλάιλ στα 36 του χρόνια, αντλώντας από τη δική του μακρόχρονη πορεία αμφισβήτησης, με την τετράγωνη μαθηματική λογική του, το βιτριολικό του χιούμορ, τον αυτοσαρκαστικό μισανθρωπισμό του, τον αξιοσημείωτο σεβασμό και την αγάπη του για τα ζώα και τη Φύση γενικά, δημιούργησε το πρώτο του βιβλίο στο οποίο περιέχονται όλες οι κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις και ανησυχίες του. Ακολουθώντας τα χνάρια δύο αγαπημένων του συγγραφέων, του Τζόναθαν Σουίφτ και του Λώρενς Στερν, ύψωσε μια ξεχωριστή φωνή στον αιώνα του ορθολογισμού και της εκβιομηχάνισης, και σφράγισε τη μετάβαση της Μεγάλης Βρετανίας από τον Ρομαντισμό στη Βικτωριανή περίοδο. [...] Η Τζωρτζ Έλιοτ έγραφε το 1855: "Όλα τα ανώτερα και δραστήρια πνεύματα αυτής της γενιάς διαμορφώθηκαν μέσα από τα γραπτά του Καρλάιλ. [...] Το μέγεθος της επιρροής του φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι διαφωνούν περισσότερο με τις απόψεις του εκείνοι που η ανάγνωση του Sartor Resartus άφησε εποχή στην ιστορία του μυαλού τους".
Ο Thomas Carlyle γεννήθηκε το 1795 στη Σκωτία. Οι καλβινιστικές αντιλήψεις του κτίστη πατέρα του επέδρασαν καθοριστικά στη σκέψη του. Το 1809 άρχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έδειξε ιδιαίτερη κλίση για τα μαθηματικά, τα οποία δίδαξε για τέσσερα χρόνια (1814-1818). Το 1819 επέστρεψε στο Εδιμβούργο για να σπουδάσει νομικά, η μεγάλη του όμως αγάπη ήταν η λογοτεχνία και η φιλοσοφία. Ιδιαίτερα τον συγκίνησαν τα έργα του Γκαίτε, με τον οποίο είχε αλληλογραφία και μετέφρασε το έργο του "Η μαθητεία του Βίλχελμ Μάιστερ", του Σίλλερ και των ρομαντικών, ενώ από φιλοσόφους μελέτησε τους Καντ, Φίχτε και Σλαϊερμάχερ. Το 1826 νυμφεύτηκε τη Jane Welsh και αποσύρθηκε σε ένα κτήμα ιδιοκτησίας της συζύγου του, όπου έζησε απομονωμένος ως το 1834. Στη διάρκεια αυτή έγραψε το έργο του "Sartor Resartus" ένα κράμα αυτοβιογραφίας και γερμανικής φιλοσοφίας. Η επιτυχία αυτού του βιβλίου τον καθιέρωσε. Το 1837 εκδίδει το ιστορικό έργο "Η Γαλλική Επανάσταση" (The French Revolution) και ακολουθεί το "Οι ήρωες, η ηρωολατρία και το ηρωικό στοιχείο στην ιστορία" (On heroes, hero-worship and the heroic in history), όπου αποτυπώνει την πολιτική του φιλοσοφία. Το διάστημα 1858-1865 εξέδωσε την "Ιστορία του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσσίας, του καλουμένου Μεγάλου Φρειδερίκου" (The history of Frederic II of Prussia, called Frederic the Great), Το 1865 ανέλαβε την πρυτανεία στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για να ακολουθήσει αμέσως μετά ο θάνατος της γυναίκας του από τον οποίο ποτέ δεν συνήλθε απόλυτα. Επέστρεψε στην απομόνωσή του ώς τον θάνατό του το 1881.
