Οι "αισώπειοι μύθοι", που δίνουν την αφορμή για τις εισαγωγικές αυτές παρατηρήσεις, δεν είναι το πρώτο δείγμα μυθογραφίας στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Αν και δεν έχουμε στη διάθεσή μας σώματα μυθικών διηγήσεων προγενέστερα των "αισώπειων μύθων", που να τεκμηριώνουν την προηγηθείσα άποψη, ωστόσο έχουμε ενδιαφέρουσες μυθογραφικές μνείες σε προγενέστερη από τον Αίσωπο περίοδο.
Η μυθοπλασία είναι οπωσδήποτε μια πνευματική λειτουργία που ευδοκιμεί στο χώρο του λαϊκού πολιτισμού· οι ρίζες της χάνονται στο βάθος των αιώνων. Η μυθογραφία είναι, αντίστοιχα, μια λειτουργία του λόγιου λόγου, κάποιων επώνυμων δημιουργών που δίνουν έγγραφη διατύπωση σε υλικό της μυθοπλασίας ή εμπνέονται από αυτό, για να δημιουργήσουν δικούς τους μύθους.
[...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)
Αίσωπος (625-560 π.Χ). Γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το Βασιλιά Κροίσο, γα να λάβει χρησμό του Δελφικού μαντείου, αλλά κατηγορήθηκε εκεί για ιεροσυλία και καταδικάσθηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίσθηκε δε από την κορυφή του Παρνασσού.
Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Τη βιογραφία του τη συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σε αυτή ένα σωρό ανέκδοτα γα τη ζωή και την εν γένει δράση του. Θεωρείται επίσης σαν ο κορυφαίος της λεγόμενης "διδακτικής μυθολογίας". Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε "Συλλογή Αισώπειων μύθων" και πρωταγωνιστές σε αυτούς είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Είναι δε αυτοί μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός και αλληγορικός. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και τέρας ασχήμιας αλλά, παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρά το ότι, όσο ζούσε, ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.
