Tο δύσκολο σήμερα, οι ανθρώπινες σχέσεις, το πόσο ακατόρθωτες μπορούν να γίνουν στην εποχή μας· μοναξιά, θλίψη, σκέψη, ελπίδα, παιδικές αναμνήσεις, χέρια που φιλιούνται από χείλη μητρικά ή ερωτικά, στοργικά. Ο διάλογος με τον οποιοδήποτε αναγνώστη για αυτά ίσως έχει νόημα γιατί μπορεί αυτός να νιώσει ότι, ακόμη και σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, μπορούμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον και ο ένας μέσα από τον άλλον. Μια ειδικότερη μερίδα ανθρώπων, οι νέοι, θα βρουν ίσως και κάτι παραπάνω: μια μικρή υπενθύμιση πως όσο ο κόσμος αυτός συνεχίζει να περιστρέφεται σε σταθερό άξονα γύρω από το φως του κέντρου του, όσο τα μυαλά μας συνεχίζουν να διψάνε για συλλογισμό και αλήθεια και όσο νιώθουμε την ανάγκη να επιβιώνουμε ως Άνθρωποι, δεν χάνεται τίποτα. Μπορούν μόνο να υπάρξουν νέες κατευθύνσεις. Ας είναι αυτές ορισμένες σύμφωνα με ό,τι μας αξίζει ως νέους, Έλληνες, Ανθρώπους.
Ο Κωνσταντίνος Γ. Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Παν/μίου Αθηνών και τελειόφοιτος της τάξης Πιάνου του Ωδείου Kodaly. Ξεκίνησε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια κάνοντας κάποιες απόπειρες για μικρά μυθιστορήματα κι έπειτα γράφοντας πεζά και ποίηση. Σήμερα ζει στην Αθήνα κι ετοιμάζεται για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό σχετικά με την καλλιτεχνική διαχείριση.
