Σε όλες τις εποχές, οι Έλληνες επιδόθηκαν μέσω του κωμικού στοιχείου περισσότερο σε μια οξεία κριτική του κόσμου και της ζωής, παρά σε μια απλή, αβλαβή επίδειξη χαριτολογίας. Τα μεγάλα τους προτερήματα ήταν μεταξύ άλλων η ικανότητα να εντοπίζουν τις ατέλειες του κόσμου και των ανθρώπων και η δεξιότητα να εκφράζουν τις παρατηρήσεις τους με την πιο εύστοχη και κατάλληλη γλωσσική μορφή. Επίσης, η προσαρμοστικότητά τους στα ερεθίσματα που προσέφερε η γεωγραφική τους θέση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η οποία τους επέτρεψε να αφομοιώσουν δημιουργικά ποικίλα στοιχεία και να επιδράσουν πρωτότυπα (κατά την αρχαιότητα και το Βυζάντιο), αλλά και να δεχτούν πολύτιμες επιδράσεις (στα νεότερα χρόνια) και από τα δύο μεγάλα πνευματικά ημισφαίρια που κατά παράδοση αποτελούν την ανθρώπινη πνευματικότητα. Παραδείγματα υπάρχουν στο βιβλίο από τον Όμηρο, τον Αριστοφάνη, τον Αίσωπο, τον Θεόφραστο, τον Θεόκριτο, τον Ηρώνδα, τον Καλλίμαχο, τον Ασκληπιάδη, τον Φίλιππο, τον Λουκιανό, τον Διογένη Λαέρτιο, τον Αιλιανό, τον Λεόντιο Επίσκοπο, τον Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγο, Αινίγματα και παροιμίες της εποχής.
