Ήταν κάποτε ο παράδεισος. Ένα προσήλιο ορεινό χωριό στις πλαγιές του Ερύμανθου. Εκεί μεγάλωνε ένα παιδί. Η αθώα ματιά του ερμήνευε τον κόσμο. Παρατηρούσε τα πάντα γύρω του με αίσθηση και χιούμορ, χάνοντας ανεπαίσθητα την παιδικότητά του καθώς μεγάλωνε... Τότε ήρθε ο πόλεμος - ο πρώτος με τον εξωτερικό εχθρό, ο δεύτερος με τ' αδέρφια. Φόβο είχαν πια οι εξωδουλειές, φόβο και η κάμαρη...
Γνωστός και καταξιωμένος από τα άλλα δύο του βιβλία, το Τόξο μεγίστου κύκλου και τις Θαλασσινές Λοξοδρομίες, ο Νίκος Παπανάστου, με την απέριττη και μεστή του γλώσσα, γίνεται εκφραστής της λαϊκής συνείδησης της φτωχής, νεότερης Ελλάδας, σε δεκαετίες που η πατρίδα σπρώχνει τα παιδιά της στα βαπόρια, ή στα ξένα...
Το γερασμένο από τα αλλεπάλληλα οικτρά γεγονότα παιδιάστικο μυαλό μου βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ένας τρομερός ίλιγγος σφίγγει το κεφάλι. Εκεί που πάει να ξαστερώσει και να χαρούμε τη λιακάδα της λευτεριάς, μαύρα, μελανά σύννεφα, με τον αέρα να τα σπρώχνει καταπάνω μας, όλο και πυκνώνουν. Αναπολώ τον παράδεισο που έζησα στα πρώτα μου βήματα και πέφτω σε βαριά θλίψη... Που όρεξη για παιχνίδι και διάβασμα! Αναζητώ την ύπαιθρο, τα ρυάκια, τα θεοπούλια, τα άκακα ζώα. Φοβούμαι τον άνθρωπο.
Ο Νίκος Α. Παπανάστου γεννήθηκε το 1931 στο Μουζάκι της ημιορεινής Ηλείας. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στον Πύργο. Ακολούθησε τον κλάδο του Εμπορικού Ναυτικού.
Μετά από μακροχρόνια υπηρεσία ασυρματιστή (μαρκόνη) σε ποντοπόρα πλοία, μεταπήδησε στη στεργιά εργαζόμενος στην ΥΠΑ και παράλληλα ως καθηγητής-διευθυντής σπουδών στη Ναυτική Σχολή "Θαλής".
Όμως η νοσταλγία της θαλασσινής ζωής και η συνεχής επαφή με το ναυτικό στοιχείο τον ώθησαν σε πρόωρη παραίτηση από την ΥΠΑ για να επανακάμψει στους ωκεανούς.
