Το μυστήριο της ενιαιότητας, που είναι το ανεκδήλωτο Απόλυτο, και των φαινομένων που εμφανίζονται στη δυαδικότητα, δεν μπορεί να το νοήσει ο διαιρεμένος νους.
Τα πάντα καθίστανται άσχετα και περιττά μόλις συνειδητοποιηθεί σαφώς ότι ο κόσμος των αισθήσεων και το Απόλυτο -το εκδηλωμένο και το ανεκδήλωτο- είναι και τα δύο αυτό που είμαστε· δηλαδή συνείδηση, που η μία άποψή της είναι κίνηση και η άλλη ηρεμία και γαλήνη. Με άλλα λόγια, η αλήθεια, στον βαθμό που μπορεί να γίνει κατανοητή, είναι απλή: αυτό -που-φαινόμαστε- να είμαστε θα είναι πάντα μια φαινομενικότητα στη συνείδηση (αυτό που φαινόμασε να είμαστε)· και αυτό-που-είμαστε ήταν πάντα αυτό που είμαστε -και ήμασταν- πριν από την ύπαρξη του "Χρόνου" (Απειρότητα - Αχρονικότητα)· και αυτό -που -είμαστε, όντας αμιγής υποκειμενικότητα, δεν είναι δυνατόν να δει αυτό που όντως είμαστε εκτός ως αυτό -που -φαινόμαστε-να είμαστε (δηλαδή μόνο ως φαινομενικότητα). Για να το ξαναπούμε: αυτό -που -είμαστε είναι η συνείδηση-εν - αναπαύσει· αυτό-που-φαινόμαστε-να-είμαστε είναι μια φαινομενικότητα στη συνείδηση, η αντικειμενοποίηση του υποκειμένου.
Ρ.Σ. Μπαλσέκαρ
