Το εκκλησιαστικό κήρυγμα βρίσκεται δεκαετίες τώρα σε κατάσταση απελπιστική. Στους ναούς μας ή δεν γίνεται κήρυγμα ή αυτό που γίνεται καλύτερα να μην γινόταν. Οι εξαιρέσεις μετριούνται στα δάχτυλα. Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από αυτό: το κήρυγμα δεν φαίνεται να απασχολεί σχεδόν κανέναν. Ελάχιστων κληρικών και θεολόγων ταράζει τον ύπνο η κατάσταση του κηρύγματος. Αλλά υπάρχει και το τρισχειρότερο: το κήρυγμα -το κήρυγμα εν γένει, όχι απλώς αυτό που υπάρχει σήμερα- θεωρείται περιττό, κάτι που έρχεται να διαταράξει την πληρότητα και το κάλλος της θείας λειτουργίας, σχεδόν επιζήμιο. Την άποψη αυτή μάλιστα την εκφράζουν πολλοί από τους πιο συνειδητούς και συνεπείς χριστιανούς της Εκκλησίας μας. Χρειάζεται λοιπόν να πείσουμε ξανά ότι το κήρυγμα δεν είναι μια ρητορεία, παρά είναι ο τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία απευθύνει και ανανεώνει διαρκώς και εξακολουθητικά την κλήση του Θεού προς τον καθέναν από εμάς, και μόνο όταν η απάντηση του καθενός μας σε αυτή την κλήση είναι ιδού εγώ, μόνο τότε γινόμαστε μέλη του λαού του Θεού, μέλη της Εκκλησίας. Το κήρυγμα πρέπει επιτέλους να ξαναβρεί τη θέση που του αναλογεί στη ζωή της Εκκλησίας και του κόσμου.
