Πενήντα και πλέον χρόνια μετά την άνοιξη του ’73, της Νομικής και του Πολυτεχνείου, μαζί με τις επετειακές εκδηλώσεις πληθαίνουν οι απόπειρες αναθεώρησης της ιστορίας και ωραιοποίησης είτε του ίδιου του χουντικού καθεστώτος είτε του ακραίου αυταρχισμού απέναντι στη νεολαία. Σε αυτές τις συνθήκες, θεωρούμε ότι μπορεί να ξανανοίξει το επώδυνο κεφάλαιο των βασανιστηρίων, υπό δύο όρους.
Ο πρώτος είναι να μη χαριστούμε στους βασανιστές που, έτσι κι αλλιώς, στη μεγάλη τους πλειονότητα, απέφυγαν τις ποινικές, ακόμα και τις ηθικές συνέπειες που θα περίμενε κανείς να υποστούν για τα έργα τους. Ο δεύτερος, να προστατεύσουμε όλους τους βασανισθέντες από εκείνο το αδηφάγο ήθος του Διαδικτύου που εντελώς αυθαίρετα και ανελέητα ταλαντώνεται, εκ του ασφαλούς, από την ηρωοποίηση μέχρι την καρικατούρα ή τη δολοφονία χαρακτήρων. Η όποια αναψηλάφηση του θέματος θα έπρεπε να γίνει με τρόπο που θα επηρεάσει το τραύμα, που τυχόν εμμένει, όσο το δυνατόν λιγότερο.
Σε κάθε περίπτωση, η αφήγηση αυτή αποτελεί μόνο μια εκδοχή των πραγματικών γεγονότων – ειλικρινή, ωστόσο, ως προς την ουσία. Κάποια στοιχεία έχουν, πάντως, αποσιωπηθεί. Για τον λόγο ότι ο αφηγητής νιώθει πως δεν έχει τη δύναμη να τα αποτυπώσει στις πραγματικές τους αποχρώσεις. Ή, ακόμα, ότι δεν έχει το δικαίωμα να τα αγγίξει. Παράλληλα, οι ταυτότητες των κρατουμένων έχουν συγκαλυφθεί με ψευδώνυμα, με βασική εξαίρεση τον υπογράφοντα τη μαρτυρία. Αυτή η μυθοπλαστική παρέμβαση πιστεύουμε ότι δεν υπονομεύει την αυθεντικότητα της μαρτυρίας.
Ο Δημήτρης Σερεμέτης σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και μετά στο Παρίσι, όπου έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το πανεπιστήμιο Paris-X Nanterre. Διδάσκει από το 1985 πολιτική οικονομία στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου και είναι ερευνητής στο Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών. Από το 1989 επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
