... Κι όπως ρίχνω τη ματιά μου αρπακτά πίσω μου, παίρνει το μάτι μου τη Βάσω μου. Το μεγαλύτερο κοριτσάκι μου να ικετεύει: "Πάρε με και μένα μαμά!" Κι εγώ η πικρή: "Περίμενε λίγο να βγάλω τη Μαίρη αντίπερα κι έρχομαι αμέσως να σε πάρω! Περίμενεεε!" Μα δεν μπορώ να ξέρω αν μέσα σε κείνη τη βουή και τον τάραχο, άκουσε τίποτα το παιδί! Και το βλέπω - μοίρα μου κακή - να ρίχνεται μέσα στην κατεβασιά, να σέρνεται σαν ξερό φύλλο, να στροβιλίζεται και να χάνεται 'πο τα μάτια μου. Κι εγώ η μαύρη να κρατιέμαι ακόμη από την κάννη τ' αντάρτικου ντουφεκιού και τα πόδια μου σουρτά-σουρτά να με οδηγούν στη στεριά!! Δεν μπορώ να ξέρω αν ζω ή αν πέθανα! Μακελλάρηδες του πολέμου! Ανύπαρκτοι θεοί! Χάος και έρεβος: Θέλω να πεθάνω!".
Η Ναταλία Αποστολοπούλου γεννήθηκε στο Αβραμού Μεσσήνης από γονείς αγρότες. Σπούδασε δασκάλα. Στην Κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εαμική Εθνική Αντίσταση· για τη δράση της αυτή εξορίστηκε μαζί με τα παιδιά της στα στρατόπεδα της αμερικανοκρατίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και πάλι Τρίκερι. Την τελευταία δεκαετία είναι δημότισσα Αργυρούπολης, όπου ζει με την οικογένειά της και ασχολείται με συγγραφική εργασία. Η Ναταλία είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το πρώτο της βιβλίο ήταν το "Δεν Δουλώνω... Δεν απογράφω!" (1979) με συνέχεια τα: "Στις Μυλόπετρες της ΒΙΑΣ", "Λεβεντογενιά", "Γροθιά στο σκοτάδι", "Μη Νομιμόφρων", "Μύρα και χοές", "Μετά τη Βάρκιζα η τραγωδία..." και βέβαια το "Περήφανες και Αδούλωτες".
