Στο άγριο δελφικό τοπίο, το πλούσιο σε φυσικό μεγαλείο και ασύγκριτο σε μεγαλοπρέπεια, στις ρίζες των επιβλητικών Φαιδριάδων, δημιουργήθηκε κατά την αρχαιότητα ένα μοναδικό θρησκευτικό κέντρο με οικουμενική ακτινοβολία. Ο χώρος, καταλυτικά προικισμένος από τη φύση, δέχτηκε τη λατρεία ενός θεού, η ειρηνική φυσιογνωμία του οποίου ταυτίστηκε με το μυθικό και το ανθρώπινο πεπρωμένο. Είναι αδύνατον η λεπτή αυτή αύρα που αποπνέει ο χώρος να μη συγκλονίσει το σύγχρονο επισκέπτη, όταν πρωταντικρίσει το μοναδικά υποβλητικό τοπίο που διάλεξαν οι αρχαίοι Έλληνες για να τοποθετήσουν τον "ομφαλό" της γης, το κέντρο του κόσμου.
Οι Δελφοί, κτισμένοι αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 500-570 μέτρων, κυριολεκτικά γατζωμένοι στην πλαγιά του Παρνασσού, ανήκαν στην Αρχαία Φωκίδα, που σήμερα τμήματά της έχουν κατανεμηθεί σε άλλους νομούς. Η πανοραμική θέα που προσφέρει ο τόπος είναι εξαίρετη. Η πόλη και τα ιερά της, κείνται στη ρίζα των δύο πελώριων βράχων των Φαιδριάδων, της Υάμπειας στ΄ ανατολικά -που σήμερα λέγεται "Φλεμπούκος"-, και της Ναυπλίας στα δυτικά, της σημερινής "Ροδινής".
Κι εκεί, ανάμεσα στους δύο θεόρατους βράχους, χάσκει μια τρομακτική χαράδρα, το "Αρκουδόρεμα" και ξεπηδάει η κρυστάλλινη, καθάρια Κασταλία πηγή με τα μαντικά της νάματα. Στα νότια απλώνεται η κοιλάδα του ποταμού Πλειστού με τον καταπράσινο κάμπο της Κρίσας, που ορίζεται από τη χαμηλότερη Κίρφι και προχωρά, κατάφυτη από ελαιόδενδρα, μέχρι τη θάλασσα, όπου το μάτι του ταξιδευτή θ΄ ατενίσει τα γαλανά νερά του κόλπου της Ιτέας. Δεν είναι παράλογο ούτε τυχαίο που αυτό το σπουδαίο σταυροδρόμι όρισαν οι αρχαίοι ως κέντρο ολόκληρου του κόσμου. [...]
Άννα Μαράντη, αρχαιολόγος.
