Η συγκεκριμένη αναφορά μέσω του γραπτού λόγου στο βιβλίο της κ. Παρρήση διέπεται, ουσιαστικά, από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έκδοσης, ως προϊόντος των πηγαίων εμπειριών και της σύνθετης προσωπικότητας της συγγραφέως. Πρόκειται για το προϊόν των δικών της προβληματισμών και ερωτημάτων, απόψεων και επιλογών, των δικών της αναζητήσεων. Γι' αυτό και το βιβλίο δεν κλείνει, αλλά ανοίγει το πεδίο που πραγματεύεται, παρέχοντας κίνητρα αντίστοιχα της πολυπλοκότητας και της πληθώρας των επί μέρους θεμάτων που εισάγουν στην διδασκαλία του πιάνου. Με άλλα λόγια, το θέμα του βιβλίου είναι τόσο σημαντικό όσο και όλα τα θέματα που εντάσσονται στον τομέα της παιδείας και σχετίζονται με ζητήματα εκπαίδευσης.
Ειδικά η διδασκαλία της μουσικής υπακούει σε δικές της νομοτέλειες, οι οποίες, ωστόσο, διασυνδέονται -ισχυρότερα ή ασθενέστερα- με όλους τους τομείς που διέπονται από επιστημονική σκέψη και λογική. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι μια τέτοια αντιμετώπιση της διδασκαλίας της μουσικής αποτελεί τον άξονα του περιεχομένου του βιβλίου.
Η διδασκαλία του πιάνου, όπως βαθμιαία την αναλύει και την αναπτύσσει η συγγραφέας, εμπλέκεται σε όλο το φάσμα του περιεχομένου με βιώματα έμπρακτα, τα οποία αποδίδονται απλά, ενώ ταυτόχρονα μαρτυρούν την επιστημονική τους καταβολή. Αυτή ακριβώς η σχέση μεταξύ της απλότητας του γραπτού λόγου και της βαθύτητας της σκέψης είναι και το πρωτογενές στοιχείο που προσφέρει η παρούσα έκδοση στον πλούτο των μουσικών κειμένων και εκδόσεων στον τόπο μας.
Το περιεχόμενο του βιβλίου διαπνέεται από ενδιαφέρον, αγάπη, γνώση, συνέπεια και εμπειρία για την μουσική παιδεία, αναβαθμίζοντας την διδασκαλία του πιάνου σε λειτούργημα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να βοηθήσει αποτελεσματικά τους νέους δασκάλους και εκείνοι με την σειρά τους τους μαθητές τους.
Είμαι σίγουρη ότι οι νέοι παιδαγωγοί θα φανούν αντάξιοι της αγάπης της συγγραφέως γι' αυτούς και θα ενστερνισθούν τα κίνητρα και τα μηνύματα που, μέσα από τα κείμενα, επιχειρεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο να τους διοχετεύσει. [...]
(από τον πρόλογο της Παρύσατις Παπαδοπούλου - Συμεωνίδου)
Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία οκτώ χρονών στην Θεσσαλονίκη. Στα δώδεκα της χρόνια ήταν μαθήτρια του αείμνηστου Αιμιλίου Ριάδη, Μουσικού, Καθηγητού στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, υπό την Διεύθυνση του Αλεξάνδρου Καζαντζή. Ο θάνατος του αγαπητού της δασκάλου Αιμιλίου Ριάδη την βρήκε στην Ανωτέρα Σχολή του Πιάνου. Ο πόλεμος του 1941 απετέλεσε αιτία διακοπής των σπουδών της μετά τις προκριματικές Διπλώματος Δεξιοτεχνίας στο Ωδείο. Συνέχισε να μελετά με τον γνωστό και διακεκριμένο σολίστα Λώρη Μαργαρίτη. Ουσιαστικό ξεκίνημα έγινε πάλι το 1948 στο Ωδείο Θεσσαλονίκης, με καθηγητή τον Αθανάσιο Κοντό. Απεφοίτησε το 1955. Το 1962 της ανατέθηκε η ίδρυση του Δημοτικού Ωδείου Αλεξανδρούπολης, ως παραρτήματος του Κρατικού (πλέον) Ωδείου Θεσσαλονίκης, υπό την Διεύθυνση του Σόλωνα Μιχαηλίδη, Διευθυντού της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε η πρόσληψη της στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης ως καθηγήτριας της Μουσικής.
Το 1965 συνέχισε στην Μουσική Ακαδημία της Βιέννης σπουδές πιάνου με τον καθηγητή Dr. Josef Dichler στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Ακαδημίας, από όπου απεφοίτησε το 1970. Στην Ακαδημία της Βιέννης, παράλληλα με το πιάνο, ασχολήθηκε με την εκμάθηση της Άρπας. Το 1970, μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, προσελήφθη ως Αρπίστα στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης (Κ.Ο.Θ.), υπό την Διεύθυνση του Σόλωνα Μιχαηλίδη. Το 1974 απέκτησε το Δίπλωμα Σολίστ Άρπας από την Μουσική Ακαδημία του Γκρατς της Αυστρίας, όπου είχε συνεχίσει τις σπουδές Άρπας. Μετά από συμμετοχή 15 ετών στην Κ.Ο.Θ. συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Με την ίδρυση του Ωδείου Athenaeum και του Πνευματικού Κέντρου "Μαρία Κάλλας" βρέθηκε στην Αθήνα. Ως μέλος του διδακτικού προσωπικού του Πιάνου στο Ωδείο, υπό την Διεύθυνση της Λούλης Ψυχούλη και της Νίνας Κουκουράκη, εργάσθηκε μέχρι το 1992. Από τότε ασχολείται με την διδασκαλία του πιάνου ιδιωτικά.
