Ο κόσμος αλλάζει. Γοργά. Μέσα από ρήξεις, ένοπλες συρράξεις, διεθνούς και κυρίως εσωτερικού χαρακτήρα, διεκδικήσεις λαών, εθνοτήτων, μειονοτήτων, την ανάδυση αντισυμβατικών κινημάτων και οργανώσεων, τις απειλές στην ασφάλεια ανθρώπων και κρατών, τον πιεστικό παρεμβατισμό των ΜΚΟ και της κοινωνίας των πολιτών. Νέα προβλήματα και τριβές δημιουργούνται γύρω από το περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τα ζητήματα ανάπτυξης απέναντι στη φτώχεια και τα δημόσια χρέη των κρατών, τις νέες πολιτικές που προωθούν διεθνείς οργανισμοί περιφερειακού και οικουμενικού χαρακτήρα... Η διεθνής κοινότητα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο θεσμικά ή/και αρνητικά τον παρεμβατικό της ρόλο, αναδεικνύοντας και η ίδια μια αυτοτελή οντότητα με δικαιώματα και υποχρεώσεις στη διεθνή δικαιοταξία, αλλά και αδυναμίες. Τα όρια του διεθνούς δικαίου συνδιαλέγονται -συγκλίνοντας/αποκλίνοντας;- με τις αδυναμίες των πολιτικών επιλογών και τα ελλείματα ανεπάρκειας των επιμέρους πολιτικών. Η ασφάλεια ως αντίληψη και πολιτική συναιρείται με την ανάπτυξη. Και αυτή, με την ειρήνη και τα δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών. Την τρέχουσα περίοδο διεθνών εξελίξεων, βιώνουμε τη γνήσια μετάβαση από τη διακρατική διεθνή κοινότητα, όπου δέσποζε το βεστφαλιανό κυρίαρχο κράτος, στην μεταπολεμική διεθνή κοινότητα των πολλών διεθνών δρώντων, φορέων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων με επίκεντρο τον άνθρωπο ή συλλογικότητες προσώπων, μειονοτήτων, εθνοτήτων, λαών, αυτοχθόνων κλπ. Αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση της διεθνούς δικαιοταξίας βιώνει, πλαισιώνει σταδιακά, αλλά και προωθεί το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι/ορίζεται απλά "ως ένα σύνολο κανόνων που διέπει τη διεθνή κοινωνία". Είναι και πρέπει να γίνεται περισσότερο κατανοητό ως μια πορεία (process). Μια διαρκής εξέλιξη που συνδιάζει την "πνευματική" παράδοση με μια μορφή διευθέτησης/επίλυσης προβλημάτων στη διάρκεια της οποίας μεταβάλλεται και το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο, ενώ όργανα της διεθνούς κοινότητας, αντιδρώντας στα διάφορα ζητήματα, το ερμηνεύουν και το εφαρμόζουν.
Ο Στέλιος Ε. Περράκης είναι καθηγητής διεθνών και ευρωπαϊκών θεσμών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι επίσης: κάτοχος της έδρας Jean Monnet ad personam "Δημοκρατία και Δικαιώματα του Ανθρώπου στην Ε.Ε.", διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Έρευνας και Κατάρτισης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Ανθρωπιστικής Δράσης, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ΕCRI) του Συμβουλίου της Ευρώπης (2003 - ), μέλος της International Humanitarian Fact-finding (2002- ), μέλος της Επιτροπής Έρευνας για το Λίβανο του Συμβουλίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 2006). Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1996 - Μάιος 2000). Επισκέπτης Καθηγητής και διαλεκτής σε Πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα του εξωτερικού. Διδάσκει στις Ανώτατες Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας (ΣΕΘΑ, Ναυτική Σχολή Πολέμου, Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου, Σχολή Εθνικής Ασφάλειας κ.λπ.) και στη Διπλωματική Ακαδημία του Υπουργείου Εξωτερικών. Έχει δώσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό εκατοντάδες διαλέξεις και είναι συγγραφέας 260 μελετών (βιβλία, άρθρα, σχόλια κ.λπ.) που δημοσιεύθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πάνω σε θέματα Διεθνούς Δικαίου, Κοινοτικού Δικαίου και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Διεθνούς προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής.
Μη Διαθέσιμο
