Η αποδέσμευση της δικαστικής μεσεγγύησης από τη συντηρητική κατάσχεση του προϊσχύσαντος δικαίου και η καθιέρωσή της ως επώνυμου ασφαλιστικού μέτρου με τον α.ν. 44/1967, συνέβαλε αποφασιστικά στην αξιοποίησή της στην πράξη. Πράγματι, στο γενικότερο πλαίσιο της προσωρινής δικαστικής προστασίας που χορηγεί ο ΚΠολΔ, δεν προβλέπεται άλλο ασφαλιστικό μέτρο, το οποίο, συνοδευόμενο από νομικές και υλικές δεσμεύσεις, να είναι ικανό να εξασφαλίσει τη μελλοντική άμεση αναγκαστική εκτέλεση αποκλειστικά μη χρηματικών απαιτήσεων. Στόχος της παρούσας μελέτης είναι η σφαιρική διερεύνηση του ασφαλιστικού μέτρου της δικαστικής μεσεγγύησης, όπως διαμορφώνεται από τη διαπλοκή των διατάξεων του δικονομικού και του ουσιαστικού δικαίου. Για τη σχετική προσέγγιση κρίσιμη αναδεικνύεται η αναδίφηση της νομολογίας, η συμβολή της οποίας στον προσδιορισμό του περιεχομένου και της εμβέλειας του ασφαλιστικού μέτρου είναι πολύτιμη.
