"Επιτέλους, τι ενδιαφέρον βρίσκετε στους μύθους και τις ιστορίες του παππού σας;" προκάλεσε τα παιδιά ο Χάρης.
"Αρέσουν στα παιδιά, γιατί ίσως προτιμούν με απλό τρόπο, μέσα από τη δράση των κεντρικών προσώπων των ιστοριών, να μαθαίνουν πώς ν' αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται", βιάστηκε ν' απαντήσει η Μαίρη, η γυναίκα του. Και συνέχισε: "Παράλληλα, τα βασικά πρόσωπα σε αρκετές διηγήσεις ζουν όμορφες συναισθηματικές καταστάσεις, στις οποίες αβίαστα συμμετέχουν τα παιδιά. Οι καταστάσεις μάλιστα αυτές υποβάλλουν στην ψυχή τους την απλή και βαθύτατη αίσθηση που έχουμε όλοι μέσα μας για την αξία της εντιμότητας και τη δύναμη της καλοσύνης."
"Ναι, αλλά νομίζω πως τα "ωραία μηνύματα" και οι πολλές νουθεσίες δε βοηθάνε. Έχουμε μπουχτίσει από τα μεγάλα λόγια", είπε η Ελπίδα, για να πειράξει τα παιδιά.
"Ασφαλώς, τα λόγια δεν μπορούν να πετύχουν τα πάντα", είπε η κόρη της η Έλενα. "Και σίγουρα, τα πολλά λόγια γίνονται συχνά βαρετά. Τα λόγια όμως του παππού δεν είναι απλά ένα σύνολο από γράμματα βαλμένα στη σειρά. Είναι εκείνα που φέρνουν μπροστά στα μάτια μας τον αγώνα που δίνουν οι άνθρωποι στη ζωή. Είναι οι ιδέες που δίνουν τροφή στα όνειρά μας και δυναμώνουν τις ελπίδες μας να τα πραγματοποιήσουμε."
Ο Θανάσης Καλογερόπουλος γεννήθηκε στο Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας. Τις βασικές του σπουδές τις έκανε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο Μ.Δ.Δ.Ε. και στην Ανώτατη Παιδαγωγική Σχολή Esslingen. Φοίτησε στην Π.Α.Σ.Π.Ε. και σπούδασε παιδαγωγική και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Tubingen. Εργάστηκε ως δάσκαλος και διευθυντής σε ελληνικά σχολεία της Ελλάδας και της Γερμανίας. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για τη βελτίωση των εκπαιδευτικών πραγμάτων και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με τα "κοινά" ως πρόεδρος εκπολιτιστικού συλλόγου, δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου. Το έτος 1993 επιμελήθηκε -συνθετική εργασία- το βιβλίο του Π. Κωνσταντινίδη "Λαογραφικά της Μεσσηνίας". Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: "Θύμισες από το χτες... Σκέψεις για το σήμερα". Το έτος 2000 έγραψε το δεύτερο με τίτλο: "Στον πηγαιμό για την Ιθάκη". Και τα δύο αυτά βιβλία του έχουν λαογραφικό χαρακτήρα. Αρκετές σελίδες τους παραμένουν πιστές στα βιώματα από το χώρο της πατρικής του γης. Στο "Μια χούφτα γαλάζια θάλασσα", που εκδόθηκε το έτος 2001, το χτες και το σήμερα πλέκονται και εμφανίζονται συνταιριασμένα και συντονισμένα στον αγώνα για το χτίσιμο μιας καλύτερης ζωής και την κατάχτηση ή, έστω, το άγγιγμα της ευτυχίας. Το 2002 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του, "Ο γιός της αρετής", όπου παρουσιάζει μια παραλλαγή στο ρυθμό και το ύφος του και μια μεταβολή στο περιεχόμενο του. Η επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου ν' αποδράσει από το περιβάλλον του, να ζήσει μια άλλη ζωή και να προσπαθήσει να επιτύχει τα πάντα, διαφαίνεται σ' ένα μεγάλο μέρος του. Το 2006 είχε την επιμέλεια -έγραψε επίσης τον πρόλογο και τον επίλογο, διατύπωσε σχόλια και κρίσεις- έκδοσης πονήματος που παρουσιάζει σελίδες από τη ζωή και το έργο του παιδαγωγού και συγγραφέα Γιάννη Χαραλαμπόπουλου. Το 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ουκ επ' άρτω μόνω" και το 2011 το βιβλίο "Γυναίκες".
