Η Ε.Ρ.Ε., ως γνωστόν, υπήρξε προσωπικόν κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ιδρύθη το 1955 όταν μετά τον θάνατον του Στρατάρχου Αλεξ. Παπάγου, ο Βασιλεύς Παύλος έδωσε το χρίσμα για την πρωθυπουργίαν στον μέχρι τότε υπουργόν Δημοσίων Έργων. Ο Καραμανλής, προκειμένου να κατέλθει στις εκλογές του 1956, αποφάσισε να ιδρύσει ιδικόν του πολιτικόν σχηματισμόν, ένα κόμμα προσωποπαγές που έφερε την "σφραγίδα" του εκ Σερρών πολιτικού.
Η Ε.Ρ.Ε. εκυβέρνησεν 8 έτη, απετέλεσεν εθνικήν έπαλξιν και εδημιούργησε σε όλους τους τομείς υποδειγματικόν έργον. Όσα επηκολούθησαν μετά την απομάκρυνσίν της από την εξουσίαν, προσδίδουν ακόμη μεγαλυτέραν αξίαν στην απόδοσιν του Καραμανλή ως κυβερνήτου κατά την περίοδον εκείνην.
Πολύ σημαντική, όμως, ήταν η πορεία της Ε.Ρ.Ε. όταν βρέθηκε και στον αντιπολιτευτικόν χώρον. Το 1963, μετά την νίκην της Ενώσεως Κέντρου, ο Κ. Καραμανλής εγκατέλειψε την ενεργόν πολιτικήν και ανεχώρησε στο εξωτερικόν. Την ηγεσίαν τότε, ανελαβεν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, μέχρι τότε Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως. Αυτός ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής και ηγήθηκε της μεγάλης αυτής παρατάξεως στην πλέον δύσκολη φάση της. Η πορεία ήταν ανηφορική εν μέσω μυρίων δυσχερειών. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, απέδειξε για μίαν ακόμη φοράν, όχι μόνον τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά την σωφροσύνην, το πολιτικόν του θάρρος και την βαθειά του πίστη στα δημοκρατικά ιδεώδη.
'Εθεσεν υπεράνω κομματικών συμφερόντων, το συμφέρον της Πατρίδος, γι' αυτό και έδωσε χείραν βοηθείας στον πολιτικόν του αντίπαλον, τον αρχηγό της Ενώσεως Κέντρου, προκειμένου να εξέλθει η χώρα από το αδιέξοδον και την οξύτητα που είχαν προκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Αριστερά. Προειδοποίησεν εγκαίρως για τους κινδύνους που συσσωρεύτηκαν απειλητικοί στον εθνικό ορίζοντα, και έπραξε παν το δυνατόν για να μην φθάσουμε στα άκρα. Τα λάθη του Ανδρέα Παπανδρέου και της Αριστεράς, μας έφεραν στην δικτατορίαν. Και τότε, πάλι ο Κανελλόπουλος ανέλαβε την ηγεσίαν όλου του παλαιού πολιτικού κόσμου, για την αποκατάστασιν των ελευθέρων θεσμών. Εάν τα πράγματα πήγαν άσχημα μετά την Μεταπολίτευσιν, ο μόνος που δεν ευθύνεται γι' αυτό, ήταν ο μέγας εκείνος πολιτικός και πνευματικός άνδρας.
Η περίοδος 1963-1967, τα δύσκολα χρόνια για την Ε.Ρ.Ε., είναι το αντικείμενον αυτής της ιστορικής μελέτης του δημοσιογράφου Γιώργου Λεονταρίτη. Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να μελετήσουν όλοι, διότι τα πάντα δείχνουν, ότι δεν διδαχθήκαμε τίποτε από το παρελθόν, και κινδυνεύουμε να πέσουμε σε χειρότερα σφάλματα απ' εκείνα του 1963-1967.
Ο Γεώργιος Α. Λεονταρίτης, δημοσιογράφος και συγγραφέας, γεννήθηκε στην Αθήνα (μικρασιατικής καταγωγής) και από πολύ νέος ασχολήθηκε με όλα τα είδη της δημοσιογραφίας σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1965 ρεπόρτερ, αρθρογράφος και αρχισυντάκτης, έγραψε παράλληλα ιστορικά αναγνώσματα, πολλά από τα οποία δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες σε εφημερίδες και άλλα κυκλοφόρησαν σε βιβλία. Επί σειρά ετών ο Γ. Α. Λεονταρίτης διετέλεσε αντιπρόεδρος και γενικός γραμματέας της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), μέλος του Πνευματικού Ιδρύματος "Παναγιώτης Κανελλόπουλος" και έχει τιμηθεί με το βραβείο του Δημοσιογραφικού ιδρύματος Αθαν. Μπότση και από την Ένωση Σμυρναίων για τη συμβολή του στην έρευνα γύρω από τον Μικρασιατικό Ελληνισμό.
Μη Διαθέσιμο
