Tο βιβλίο αυτό επιχειρεί να καταγράψει και να κωδικοποιήσει το δραματολόγιο των αθηναϊκών επαγγελματικών θιάσων πρόζας του Μεσοπολέμου, μιας εποχής που έχει ελάχιστα ερευνηθεί σε ό,τι αφορά τα θεατρικά πράγματα. Σκιαγραφείται, βήμα προς βήμα, η διαμάχη μεταξύ συντήρησης και εκσυγχρονισμού, τόσο σε ό,τι αφορά την οργάνωση και τη λειτουργία των αθηναϊκών θιάσων, όσο και σε ό,τι αφορά το δραματολόγιό τους.
Γενικότερα, κατά το διάστημα 1918-1924 επικρατεί ένα κλίμα επαγγελματικού εφησυχασμού, με επίκεντρο το ευρωπαϊκό βουλεβάρτο και την κυριαρχία των βασικών πρωταγωνιστριών Μαρίκας Κοτοπούλη και Κυβέλης, οι οποίες ενημερώνουν το αθηναϊκό νεοαστικό κοινό γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις των παρισινών συρμών. Η περίοδος 1925-1931 αντιπροσωπεύει την εισβολή των ευρωπαϊκών πρωτοποριακών κινημάτων στο δραματολόγιο (εξπρεσιονισμός, θεατρινισμός, νεοαντικειμενισμός κ.ά.) και την επικράτηση των νεανικών πειραματικών θιάσων συνόλου, κάτω από την επίβλεψη μιας πλειάδας σημαντικών ελλήνων σκηνοθετών. Το χρονικό διάστημα 1932-1940 σηματοδοτείται από την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο δίνει το έναυσμα και στους υπόλοιπους ανεξάρτητους θιάσους να επιστρέψουν στους κλασικούς συγγραφείς.
Η Αρετή Βασιλείου είναι επίκουρη καθηγήτρια Νεοελληνικού Θεάτρου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου διδάσκει από το 2003. Αμέσως μετά τις προπτυχιακές της σπουδές (Ελληνική Φιλολογία, Πανεπιστήμιο Κρήτης), έκανε μεταπτυχιακές θεατρολογικές σπουδές στην Ελλάδα (Πανεπιστήμιο Κρήτης) και το εξωτερικό (University of Warwick, U.K.) σχετικά με το αμερικανικό θέατρο (Tennessee Williams), καθώς και με την ιστορία και θεωρία του νεότερου παγκόσμιου και ελληνικού θεάτρου. Εργάσθηκε επί επτά έτη ως ερευνήτρια στο Πρόγραμμα Νεοελληνικού Θεάτρου του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών στο Ρέθυμνο (Ιδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα, καθώς και οι δημοσιεύσεις της σε συλλογικούς επιστημονικούς τόμους, σε επιστημονικά περιοδικά και σε πρακτικά ελληνικών και διεθνών συνεδρίων, επικεντρώνονται στη μελέτη των ποικίλων πτυχών του νεοελληνικού θεάτρου του 19ου και 20ού αιώνα: δραματουργία, κριτική, μετάφραση, σκηνική πρακτική, σχέσεις νεοελληνικού και παγκόσμιου θεάτρου, σχέσεις του νεοελληνικού θεάτρου με άλλες τέχνες ή μορφές λόγου (κινηματογράφος, χορός, λογοτεχνία). Έχει εκδώσει το βιβλίο "Εκσυγχρονισμός ή Παράδοση; Το θέατρο πρόζας στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου" ("Μεταίχμιο", 2005).
