Λένε: Πεθαίνει μόνο εκείνος που τον λησμονούν.
Αλήθεια είναι. Αλλά όχι ολόκληρη η αλήθεια. Υπάρχει ένας θάνατος ακόμη πιο ολοκληρωτικός. Είναι ο θάνατος αυτών που λησμονούν.
Θλιβερά τραμπάκουλα στη μαύρη απεραντοσύνη της ανυπαρξίας, χωρίς ξεκίνημα και χωρίς προορισμό, έχουν πάψει να ζουν πριν πεθάνουν.
Δε λησμόνησα τον πατέρα μου. Εκείνο που άργησα να συνειδητοποιήσω είναι ότι ακόμη πιο πολύ δε με είχε ξεχάσει εκείνος. Κι όμως στάθηκε καθοδηγητής και αυστηρός κριτής μου σε κάθε μου βήμα.
[...] Γιάννης Καψής
