"Ο Λέστον Χέηβενς γράφει σαν ένας άνθρωπος που έμαθε τα πάντα και μετά πέταξε το εγχειρίδιο. Είναι γεμάτος από διαίσθηση και συμπόνια. Είναι πολύ πιο πιθανό να αναφερθεί στον Προυστ ή στον Κονραντ παρά στον Φρόυντ".
(Gail Caldwell, "The Globe")
"Η ματιά ενός ποιητή για τον χώρο ανάμεσα στον αναλυτή και στον ασθενή ".
(Irvin D. Yalom)
Σχεδόν άγνωστος ως τώρα στο ελληνικό κοινό, ο Λέστον Χέηβενς αποτελεί μιά μορφή μοναδική στην αμερικανική ψυχοθεραπευτική διανόηση. Το βιβλίο αυτό, το πρώτο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά, παρουσιάζει την ψυχοθεραπευτική πράξη σαν μιά βαθιά ανθρώπινη σχέση βασισμένη στην αποδοχή και στην επαφή, προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός ασφαλούς τόπου μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να υπάρξει.
"Πρόσφατα συλλογιζόμουν τον τρόπο που κοιτάζουμε τη ζωή και τους ανθρώπους, τον τρόπο που καταλαβαίνουμε o ένας τον άλλον και που επηρεάζουμε o ένας τη ζωή του άλλου. Αυτό που υπαινίσσομαι είναι ότι τα δύο κύρια βιώματα στις σχέσεις των ανθρώπων είναι η αίσθηση της ομοιότητας και η αίσθηση της διαφοράς. Πώς μπορούμε να χαρούμε όχι μόνο τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές μας; Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε και, ακόμη περισσότερο, να υπογραμμίσουμε και να σεβαστούμε τις διαφορές μας;
"Πρώτα πρέπει να ξεπεράσουμε την έκπληξη πού μας προκαλούν. Στην πραγματικότητα βέβαια, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο που είμαστε φτιαγμένοι, δεν θα έπρεπε σχεδόν καθόλου να μας εκπλήσσουν. Σημειώστε ότι ακόμη και βαθιά μέσα μας υπάρχουν διαφορές, που τις βιώνουμε σαν συγκρούσεις. Κατόπιν, σαν καλοί επιστήμονες και ανθρωπιστές, πρέπει να κάνουμε το πείραμα να μπούμε στη θέση του άλλου σαν να ήταν ένα μέρος τού εαυτού μας με το οποίο διαφωνούμε. Μπορεί να χρειαστεί ακόμη και να ασκηθούμε σ' αυτό για δύσκολες εμπειρίες όπως ο γάμος. Όσοι το κάνουν πράξη, θα εκπλαγούν πώς ανοίγεται μπροστά στον καθένα μας η ζωή του άλλου. Το ίδιο ισχύει και στην κλινική πράξη, ειδικά με ανθρώπους παρανοϊκούς και μεγαλομανείς.
"Το τελικό ερώτημα είναι: υπάρχει τίποτε άλλο; Το πάθος, φυσικά. Και η ασφάλεια. Αλλά αυτά συνήθως είναι εφήμερα και συχνά οδηγούν σε απογοητεύσεις. Πολλοί δίνουν βάρος στην προσωπική αρετή, μένει όμως πολύ συχνά χωρίς ανταμοιβή, ακόμη και με την πιθανότητα του παραδείσου. Επομένως το πιο αξιόπιστο ιδανικό ίσως να είναι εξερεύνηση, και μάλιστα ή εξερεύνηση με σεβασμό ίσως να είναι η μεγαλύτερη αρετή. Ο σκοπός είναι να κατασκευάσουμε βιώσιμες ζωές και να τις μοιραστούμε, ειδικά με αυτούς που αγαπάμε".
Leston Havens
Ο Λέστον Χέηβενς γεννήθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη. Πολυβραβευμένος και πολυγραφότατος, αποτελεί μία από τις πολύ σημαντικές μορφές της αμερικανικής ψυχιατρικής και ψυχοθεραπευτικής διανόησης. Σπούδασε Ιατρική στο Κορνέλ και Ψυχιατρική στο Χάρβαρντ όπου ακολούθησε όλη την ακαδημαϊκή εξέλιξη και έγινε τακτικός καθηγητής το 1971. Από το 1986 ήταν υπεύθυνος της ψυχιατρικής εκπαίδευσης και στους μαθητές του συγκαταλέγονται σημαντικοί ψυχίατροι όπως οι Henry F. Smith, Edward Hundert, George Vaillant, Eric Kandel, Paul Wender, Joseph Schild-kraut, Judith Rappaport, Allan Hobson, Anton Kris, Ernest Hartmann, Arthur Klein-man, Peter Kramer, Janna Malamud Smith, Alex Sabo και πολλοί άλλοι που τον έχουν αναγνωρίσει δημόσια ως σπάνιο μέντορα που επηρέασε τη σκέψη και την σταδιοδρομία τους. Από τους λίγους βαθείς γνώστες της θεωρίας και των θεραπευτικών τακτικών του H.S. Sullivan, υπήρξε μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βοστόνης από το 1975 έως το 1990 και επίτιμο μέλος του Ψυχαναλυτικού Ινστιτούτου William Alanson White της Νέας Υόρκης, αν και δεν αποδέχθηκε ποτέ καμία ψυχοθεραπευτική ορθοδοξία ή σύμβαση. Στo ευρύτερο κοινό είναι γνωστός για τα βιβλία του (όλα με πολλαπλές επανεκδόσεις): "Participant Observation" (1976), "Making Contact: Uses of Language in Psychotherapy" (1986), "Approaches to the Mind: Movement of the Psychiatric Schools from Sects toward Science" (1987), "A Safe Place: Laying the Groundwork of Psychotherapy" (1989), "Coming to Life" (1993), "Learning to be Human" (1994), "The Real World Guide to Psychotherapy Practice" (με τον Alex Sabo, 2000). Πέθανε τον Ιούλιο του 2011 στη Βοστόνη.
