Η απόδοση της οφειλόμενης τιμής στην μνήμη όσων μας ευεργέτησαν με τις πνευματικής τους καταθέσεις και τα υποδείγματα του ήθους τους προσμετράται σε ό,τι γενικά και αόριστα μπορεί να θεωρηθεί ως κοινωνικό χρέος. Συνειδητοποιώντας το χρέος αυτό εντελώς προδρομικά, το Μουσείο Μπενάκη οργάνωσε το 1987 μια σειρά ομιλιών γύρω από τη ζωή και του έργο του Χρήστου Καρούζου, χωρίς ωστόσο να αποτολμήσει την έκδοσή τους, για λόγους οικονομικής τότε δυσπραγίας. Η κατάσταση άλλαξε εν τω μεταξύ ριζικά, και το 2002 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η προγραμματισμένη ημερίδα στη μνήμη του Στέλιο Τριάντη, τα πρακτικά της οποίας εκδόθηκαν στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Οι ίδιες ακριβώς αρχές επέβαλαν εν συνεχεία τη συγκεντρωτική έκδοση των τεχνοκριτικών κειμένων του Μαρίνου Καλλιγά ως ελάχιστη αναγνώριση της ανεκτίμητης προσφοράς του. Έτσι και το "Επιτύμβιον" στην μνήμη του Gerhard Neumann επισημαίνει σήμερα τα χρέη της επιστημονικής έρευνας σε έναν από τους πιο διεισδυτικούς και αισθαντικούς ιχνηλάτες της αρχαίας ελληνικής συνείδησης, έναν άνθρωπο που μοίρασε ισότιμα τη ζωή του και την έγνοια του ανάμεσα σε δύο πατρίδες.
Αυτού του είδους όμως οι οφειλές δεν εξοφλούνται εύκολα. Ανεξάντλητες παραμένουν άλλωστε και οι πνευματικές κληροδοσίες που έχουμε δεχθεί, όπως ελπίζω να φανεί με τις νέες τιμητικές προσφορές του ιδρύματος σε πολλούς από τους εμπνευσμένους καθοδηγητές μας.
Άγγελος Δεληβορριάς
