Το ποδήλατο δεν έβγαζε κανέναν ήχο, εκτός απο τα λάστιχα που μασούσαν την άσφαλτο. Ήταν και πάλι φαγωμένα και ίσως έσκαγαν απο στιγμή σε στιγμή. Τον προσπέρασε ένα αυτοκίνητο χωρίς να κόψει ταχύτητα. Θα πήγαινε με εβδομήντα, όσο το όριο στον δρόμο αυτό. Ένα μικρό άσπρο Σάαμπ, δέκα δεκαπέντε χρόνια παλιό, με σκουριασμένο το πίσω καπό, αλλά αθόρυβο. Σχεδόν σαν να μην είχε μηχανή, ένα φάντασμα που έπλεε πάνω απο την άσφαλτο στο απογευματινό φως. Πλέεις και βλέπεις όλους και όλα γύρω σου να πλέουν. Τα λόγια της ήρθαν πλέοντας στα αυτιά του. Μιλάς και ακούς σαν οι λέξεις να πλέουν μέσα και έξω απο σένα. Πλέω κι εγώ μαζί σου, μου αρέσει να πλέω μαζί σου. Οι καιροί μας, οι χώρες μας, όλα πλέουν, δεν αιωρούνται άσκοπα, δεν είναι απρόσιτα, πλέουν και είναι τα ίδια ένας πλους, μια ροή. Η Ελλάδα ρέει προς τη Σουηδία και η Σουηδία προς την Ελλάδα, και όλη η Ευρώπη συρρέει, όλος ο κόσμος.
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1955. Διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία, δημιουργική γραφή και δραματουργία στο Πανεπιστήμιο Vaxjo, στη Νότια Σουηδία. Έχει δημοσιεύσει ποίηση (στα σουηδικά), θεατρικά έργα (στα ελληνικά και σουηδικά) και ένα μυθιστόρημα (στα ελληνικά). Έχει μεταφράσει Σουηδούς συγγραφείς στα ελληνικά (μεταξύ άλλων Βίλλυ Σύρκλουντ, Εύα Ρούνεφελτ και Μάγκνους Βίλλιαμ-Ούλσσον), Έλληνες συγγραφείς στα σουηδικά (μεταξύ άλλων Σαπφώ, Καβάφη, Ελύτη και Βαλτινό) καθώς και Τζον Άσμπερυ και Κέννεθ Κοκ στα ελληνικά και σουηδικά.
