Στο βιβλίο αυτό γίνεται λόγος τόσο για την Αρχαία Ελληνική Λυρική ποίηση όσο και για τη μουσική παράδοση των Αρχαίων προγόνων μας, οι οποίοι φώτισαν το νου και το πνεύμα τους με το ίδιο Απολλώνιο φως που φώτισε και τους Απεραθίτες, πλάτυναν τους ορίζοντες της ψυχής τους στα ίδια ουρανοπέλαγα μ' εκείνους, οι ίδιες χαρμολύπες ανέβασαν το τραγούδι και το μέλος στα χείλη τους.
Γι' αυτό και το φάσμα της θεματογραφίας της λαϊκής Μούσας της Απειράνθου προσιδιάζει στο αντίστοιχο της αρχαίας Ελληνικής Λυρικής ποιήσεως.
Ακούγοντας κανείς τους αρχαίους να ομιλούν για τις χαρές και τις ανησυχίες τους, είναι σαν ν' ακούει τους Απεραθίτες να τραγουδούν τα τραγούδια τους. Δείγματα ταύτισης του Απεραθίτικου λυρικού λόγου με εκείνον των αρχαίων προγόνων μας, παρατίθενται αρκετά στο Πρώτο και στο Δεύτερο Μέρος του παρόντος βιβλίου.
Το βιβλίο περιέχει:
Ι. Τραγούδια που αναφέρονται σε όλο το φάσμα της αγάπης, στο γάμο, στις πατινάδες, στον αυτοσχεδιασμό, στους σκοπούς του χωριού, στα παραδοσιακά όργανα και στο χορό.
ΙΙ. Τραγούδια που αναφέρονται στη θεοσέβεια των παλαιών ανθρώπων του χωριού: στους αγίους, στα ξωκκλήσια, στο θυμιάτισμα, στ' αναμμένο καντήλι, στο εικονοστάσι.
III. Τραγούδια που ηθογραφούν τη λαλά, τον πάππο, τον πολυφαμελίτη πατέρα, την Απεραθίτισσα μάνα, την Απεραθιτοπούλα κόρη, το παιδί.
IV. Τραγούδια που αναφέρονται στις ενασχολήσεις των γυναικών του χωριού: πλύση στον ποταμό, ζύμωμα, φούρνισμα, ύφανση στην κρεβαταριά, στο θερισμό...
V. Στους χρόνους του ζευγά: το κιούδος των φυτών, το κέντρισμα (μπόλιασμα) των δέντρων, όργωμα, θερισμός, αλώνισμα, λίχνισμα, ντριμόνισμα, άλεσμα, λιομάζωμα, φάμπρικα, τριατόροι, τρύγος, χατζανέματα, σόδειασμα...
VI. Τραγούδια που αναφέρονται στη βοσκοσύνη, στους κουδουνοτεχνίτες, στη γιορτή τση Πληθερής, στη μάντρα, στο μητάτο.
VII. Τραγούδια των κληρωτών.
VIII. Των σμυριγλάδων.
IΧ. Της ξενητειάς.
Χ. Του νόστου.
XI. Της φευγάτης ζωής της παλιάς Απειράνθου.
XII. Απεραθίτικα μοιρολόγια.
XIII. Τραγούδια που αναφέρονται στα κατοικίδια του χωριού, στα πουλιά, στα μελίσσια.
XIV. Τραγούδια που υμνούν τη φύση της Απειράνθου: ανατολή, λιόγερμα, Άνοιξη, δέντρα, θάμνους, ρυάκουδοι, θάλασσα.
XV. Στο Δεύτερο μέρος του βιβλίου: ομοιότητες και παραλληλισμοί της ποιητικής και μουσικής έκφρασης των αρχαίων Ελλήνων με εκείνης της Απειράνθου.
Ο Στέφανος Πολυκρέτης του Ματθαίου γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου. Είναι το μικρότερο παιδί ανάμεσα σε 4 αδέλφια που τα μεγάλωσε η Λαλά τους επειδή είχαν ορφανέψει από πατέρα και η μάνα τους είχε ξενητευθεί δουλεύοντας ως παραμάνα στην Αθήνα για να τα ζήσει.
Η πρώτη δεκαετία της ζωής του συγγραφέα συνδέεται με τη γενέτειρά του Απείρανθο, στους βοσκοτόπους, στις ρεματιές και στα χάλαρα της οποίας έβοσκε το μικρό του κοπάδι μέχρι την ηλικία των ένδεκα ετών.
Η φτώχεια και η ορφάνια ανάγκασαν τα τέσσερα ορφανά να ξενητευτούν. Ο Στέφανος φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης και εργαζόμενος την ημέρα σε τυπογραφεία, τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του σε νυχτερινά γυμνάσια της Αθήνας.
Υπηρέτησε στην Προκάλυψη ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός επί 2/ετία απ' όπου έλαβε έπαινο του Γ΄ Σώματος Στρατού. Ακολούθως σπούδασε Κλασική Φιλολογία ως Καθηγητής Φιλόλογος σε γυμνάσια της επαρχίας επί 6/ετία και σε νυχτερινά γυμνάσια και λύκεια της Αθήνας επί 20 χρόνια.
Στο διάστημα αυτό αξιοποίησε το χρόνο της ημέρας φοιτώντας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου έλαβε την ειδικότητα του παθολόγου ιατρού την οποίαν ασκεί ως σήμερα. Είναι έγγαμος και πατέρας τριών παιδιών.
Από το 1965 μέχρι σήμερα δημοσιεύει πεζά και ποιητικά του κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες. Έχει γράψει αρκετές μελέτες και έχει έτοιμες προς έκδοση ένδεκα ποιητικές συλλογές τις οποίες προτίθεται να εκδόσει στο προσεχές μέλλον.
