Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας μελετά ένα κρίσιμο πρόβλημα, αυτό της σχέσης πολιτικής και ηθικής, της ατομικής και συλλογικής ηθικής. Ο προβληματισμός που διαπερνά όλο το βιβλίο, με την αναγκαία αναφορική τεκμηρίωση, απευθύνεται, κατεξοχήν, στους ανθρώπους της Αριστεράς που έχουν απορρίψει το σταλινισμό και αναζητούν τη δική τους σύγχρονη αριστερή ριζοσπαστική ιδεολογική ταυτότητα, μέρος της οποίας αποτελεί και η ηθική της ταυτότητα. Γενικότερα, απευθύνεται σε κάθε αριστερό με κριτικό πνεύμα, κάθε πολιτικής και ιδεολογικής απόχρωσης. Πρόκειται επίσης για ένα μελέτημα που ενδιαφέρει όσους ερευνητικά ασχολούνται ή θέλουν να ασχοληθούν με τα θέματα της ηθικής σε φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό επίπεδο.
Το πρόβλημα της ηθικής ταυτότητας της Αριστεράς σε θεωρητικό και πραγματολογικό επίπεδο είναι συνολικά αδιερεύνητο. Οι μελέτες που κατά καιρούς υπήρξαν ανέφεραν μόνο ορισμένες πλευρές του θέματος, κυρίως σε ό,τι αφορά τις αντιξοότητες και τις κατάφωρες παραβιάσεις από το σταλινικό καθεστώς βασικών ηθικών αρχών και αξιών της Αριστεράς, σε καθαρά θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο. Δεν διέθεταν όμως την διάθεση ή την τόλμη ανάδειξης της διαλεκτικής έντασης της σχέσης ανθρωπισμού και ταξικής πάλης, και ως εκ τούτου, της σχέσης μαρξιστικής ηθικής και ηθικής της Αριστεράς.
Ο Θανάσης Βακαλιός με αυτό το βιβλίο ανοίγει το δρόμο για την περαιτέρω διερεύνηση αυτών των θεμάτων, με κύριο μέλημα την ανάδειξη των στοιχείων που συνθέτουν την ηθική ταυτότητα της σύγχρονης Αριστεράς που αγωνίζεται, δρα στις συνθήκες του καπιταλιστικά παγκοσμιοποιημένου σύγχρονου κόσμου.
Ο Θανάσης Βακαλιός γεννήθηκε στο χωριό Εμμανουήλ Παπάς του νομού Σερρών. Στα εφηβικά του χρόνια συμμετείχε ενεργά στο εαμικό κίνημα. Σε ηλικία 15 χρονών έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ του χωριού του με 3.000 κατοίκους. Με την έναρξη του εμφυλίου διώχτηκε. Αγωνίστηκε από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά την ήττα του ΔΣΕ βρέθηκε στη Βουλγαρία, στο Στρατόπεδο Μπερκόβιτσα. Εκεί έμεινε για λίγους μήνες. Αρχές του 1951 επιλέγεται από το κόμμα, καθώς και πολλοί άλλοι πρώην αντάρτες του ΔΣΕ, για τη μυστική στρατιωτική Σχολή 500 στην Πολωνία, που προορίζονταν να υπηρετήσουν τη γραμμή του κόμματος "Τα όπλα παρά πόδα". Το 1952 στέλνεται μαζί με άλλους στην Ουγγαρία, στην πόλη Οζντ, που λειτούργησε για ένα διάστημα, ως διαμεσολαβητικός σταθμός για παράνομη δουλειά στην Ελλάδα. Το 1952 με απόφαση του κόμματος αναλαμβάνει γραμματέας των νέων πολιτικών προσφύγων στην Ουγγαρία. Με πρωτόγνωρους, γρήγορους ρυθμούς μαθαίνει την ουγγρική γλώσσα. Εργάζεται ως στέλεχος της Κ.Ε. της ουγγρικής κομμουνιστικής νεολαίας (της DISZ) εκπροσωπώντας τους Ελληνες νέους. Γνωρίζει τη φοιτήτρια Χαρίκλεια Σιάκη. Μαζί κάνουν οικογένεια. Αποκτούν δύο αγόρια, τον Κώστα και το Γιώργο. Με παρότρυνση της Χαρίκλειας δίνει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Eotvos Lorand της Βουδαπέστης. Παράλληλα σπούδασε για δύο χρόνια αρχαία ελληνική λογοτεχνία και βυζαντινολογία στο "Ελληνικό Ινστιτούτο" του ίδιου πανεπιστημίου. Φέρει τον τίτλο του υποψηφίου διδάκτορα των ανθρωπιστικών επιστημών της Ουγγαρικής Ακαδημίας Επιστημών (1971) και του διδάκτορα φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Eotvos Lorand (1973). Ως αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας δίδαξε θέματα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο Πολυτεχνείο Βουδαπέστης και σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές της Ουγγαρίας. Το 1991 εκλέχτηκε αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (Δ.Π.Θ.) και τρία χρόνια μετά τακτικός καθηγητής κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης. Ανάπτυξε ευρεία ερευνητική δραστηριότητα ως κύριος ερευνητής και συντονιστής ερευνητικών προγραμμάτων. Είναι ομότιμος καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
