Στις 13 Ιανουαρίου του 1998 οι εφημερίδες έγραψαν για τον Ραμόν Σαμπέδρο πως έπειτα από σχεδόν τριάντα χρόνια προσπάθειας έκανε πράξη αυτό που ονειρεύτηκε: να τερματίσει αξιοπρεπώς τη ζωή του.
Όχι όμως και το προσωπικό του σύμπαν, γιατί ο κόσμος του Ραμόν -η θάλασσα που του έδωσε τη ζωή και του την πήρε αφήνοντάς τον παραπληγικό, οι δικοί του άνθρωποι, οι γυναίκες που τον αγάπησαν, τα βιβλία του, κυρίως Σαίξπηρ και Δάντης, και η μουσική του Βάγκνερ- θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα και να αναδύεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του "Γράμματα από την κόλαση".
Ένα ταξίδι στη ζωή και στο θάνατο όπου ο Ραμόν συνοψίζει τα καθημερινά γεγονότα, ιδωμένα πάντα από τη φωτεινή πλευρά της ζωής, με άφθονο γέλιο, έρωτα και πειράγματα, σε μια αφήγηση που καταγοήτευσε τον Ισπανό σκηνοθέτη Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, που τη μετέφερε στον κινηματογράφο με τίτλο "Η θάλασσα μέσα μου" και πρωταγωνιστή τον Χαβιέρ Μπαρδέμ, αποσπώντας το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
O Ραμόν Σαμπέδρο γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1943 στο Ξούνιο, ένα μικρό χωριό της επαρχίας της Κορούνια. Σε ηλικία 22 ετών, μπαρκάρισε μηχανικός σε νορβηγικό πλοίο, με το οποίο γνώρισε σαράντα εννιά λιμάνια σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εμπειρία αυτή αποτελεί μέρος των καλύτερών του αναμνήσεων. Στις 23 Αυγούστου του 1968 βούτηξε στη θάλασσα από ένα βράχο. Τα νερά είχαν τραβηχτεί. Η πρόσκρουση του κεφαλιού πάνω στην άμμο τού προξένησε κάταγμα του έβδομου αυχενικού σπονδύλου. Τετραπληγικός επί τριάντα χρόνια, ονειρευόταν την ελευθερία μέσα από το θάνατο. Η παράκλησή του έφτασε ως το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, δίχως να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επανέφερε το αίτημά του για έναν αξιοπρεπή θάνατο μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και, τον Ιανουάριο του 1998, μυστικά και πιθανότατα με τη συνδρομή κάποιου φιλικού χεριού, πραγματοποίησε την επιθυμία του.
Μη Διαθέσιμο
