Εκείνος ψάρευε με τα χέρια γύρω από τις πέτρες προσπαθώντας να πιάσει κανένα ξεχασμένο ψάρι. Όμως όλο και του ξέφευγαν. Όταν άκουσε αμυδρά την φωνή της Αννιώς γύρισε. Η αντίδραση του μικρού ήταν άμεση αλλά όχι δραστική. Η δίνη τράβηξε στα βάθη της τη μικρή, χωρίς ο Αχμέτ να μπορέσει να κάνει τίποτα για να τη βοηθήσει. Το μόνο που μπόρεσε να σώσει -και ακόμη το φυλούσε ως πολύτιμο φυλαχτό- ήταν η κορδέλα από τα μαλλιά της, ένα πένθιμο ενθύμιο και μια απόδειξη της δικής του ανικανότητας να σώσει το τρυφερό εκείνο βλαστάρι. Η ιδέα του της είχε κοστίσει τη ζωή. Το ποτάμι που άλλοτε της πρόσφερε τις ομορφιές του, έγινε ο τόπος που σφράγισε τη σύντομη ζωή της, έγινε -όπως η αντίθετη πλευρά ενός νομίσματος- η άλλη όψη του έρωτα και της ζωής: ο θάνατος στο σκοτάδι.
Ο Μιχαήλ Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Ραχώνα Γιαννιτσών το 1948. Ορφανός από πατέρα, το 1956 μπήκε ως οικότροφος στο Παπάφειο Ίδρυμα της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην Τεχνική Σχολή του ιδρύματος, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κλασικού μπαλέτου με δάσκαλο τον Νικόλαο Μπαζάκα. Αποφοίτησε από το ίδρυμα το 1963.
Δοκίμασε πολλά επαγγέλματα όπως υδραυλικός, σερβιτόρος κ.λπ. Παράλληλα εργάστηκε για μεγάλο διάστημα στο ελεύθερο θέατρο ως χορευτής και ηθοποιός.
Σήμερα ασχολείται με επιχειρήσεις στον χώρο των κατασκευών και της διασκέδασης.
Αρχικά με το γράψιμο ασχολήθηκε χλιαρά, γιατί η ζωγραφική, που συνεχίζει έως σήμερα, ήταν και είναι η κυρίαρχη καλλιτεχνική του έκφραση.
Είναι από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Επαγγελματικών Ζωγράφων Βορείου Ελλάδος.
Ωστόσο, το γράψιμο έγινε για τον Μιχαήλ Μιχαηλίδη ένα συναρπαστικό κομμάτι της ζωής του.
