Ναι, υπήρξα κοσμοπολίτης αεικίνητος ρεπόρτερ, που έπαιρνα συνεντεύξεις από μεγιστάνες του πλούτου, σταρ, όμορφες γυναίκες, διασημότητες αλλά και τσαρλατάνους... Κι όμως έκρυβα μέσα μου έναν άλλο εαυτό μου, που αντιστεκότανε στο βιαστικό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ, αυτό που σήμερα έχει θεριέψει -κυρίως στην τηλεόραση- κι έχει κατασπαράξει τη λογική, τον προβληματισμό, το γράψιμο... Ανέκαθεν οι αρχισυντάκτες με χάνανε, γιατί, ξαφνικά, με τσιμπούσε η μύγα της περισυλλογής και της δημιουργίας κι απομονωνόμουνα με τη γραφομηχανή μου, σε εντελώς δικά μου κείμενα... Επιστρέφοντας στην εφημερίδα τα είχα ξεχάσει, αλλά η μητέρα μου -της τρίτης δημοτικού- τα διάβαζε και τα καταχώνιαζε στην ντουλάπα της γιαγιάς, που μύριζε το καλοκαίρι ναφθαλίνη και λεβάντα... Τα ανασύρω σήμερα κιτρινισμένα... Είναι χαρτιά που ποτέ δεν ποτιστήκανε με αντιμόνιο, αλλά που έχουν περονιάσει ανεξίτηλα τη μνήμη μου...
