«… με τον τρόπο αυτόν, τα σύννεφα της μελαγχολίας μου σκόρπισαν. Αντίκρισα τον καθαρό ουρανό και ανέκτησα τη δύναμη να αναγνωρίζω το πρόσωπο της θεραπεύτριάς μου. Έτσι, όταν σήκωσα τα μάτια και κάρφωσα το βλέμμα μου επάνω της, αντίκρισα την παραμάνα μου, τη Φιλοσοφία, στης οποίας τα δώματα σύχναζα από την πρώτη μου νιότη…»
Στην Παρηγοριά της Φιλοσοφίας ο Ρωμαίος συγκλητικός, φιλόσοφος, συγγραφέας και μεταφραστής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας Βοήθιος (π. 480-524 μ.Χ.) συνδιαλέγεται με τη Φιλοσοφία, προσωποποιημένη στη μορφή μιας αριστοκρατικής γυναίκας, η οποία έρχεται μέσα στο κελί του για να τον παρηγορήσει για την άδικη φυλάκισή του. Μαζί θα εξετάσουν τα βαθιά ερωτήματα που ανέκαθεν απασχολούσαν την ανθρώπινη σκέψη όπως η ανθρώπινη και θεϊκή δικαιοσύνη, η μοίρα και η τύχη, η ελεύθερη βούληση και η Θεία Πρόνοια, η θέση των δίκαιων και των φαύλων μέσα στον κόσμο.
Βαθύτατα επηρεασμένο από τον Πλάτωνα και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, το βιβλίο του Βοήθιου έχει χαρακτηριστεί από πολλούς μελετητές και ακαδημαϊκούς ως το τελευταίο μεγάλο φιλοσοφικό έργο της αρχαιότητας. Αποτέλεσε ένα ορόσημο στη μεσαιωνική Ευρώπη, αφού μέχρι την Αναγέννηση υπήρξε το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο μετά τη Βίβλο, ενώ ακόμα και σήμερα παραμένει μοναδικό και επίκαιρο.
Στην παρούσα μετάφραση τα υπέροχα λυρικά ποιήματα του Βοήθιου που εναλλάσσονται με τα πεζά κομμάτια του βιβλίου έχουν αποδοθεί σε ιαμβικό μέτρο, ενώ εμπεριέχονται πολλές διευκρινιστικές υποσημειώσεις ώστε ο αναγνώστης να έχει καλύτερη πρόσβαση στην πολυεπίπεδη θεματολογία του βιβλίου.
Ο Ανίκιος Μάνλιος Σεβερίνος Βοήθιος (περ. 480-524 μ.Χ.), από γνωστή ρωμαϊκή οικογένεια της Πραινεστού, γνώρισε νέος την κλασική (ελληνική και λατινική) παράδοση. Παντρεύτηκε τη δισέγγονη του Κ. Αυρηλίου Συμμάχου και απέκτησε δύο γιους, που το 522 έγιναν ύπατοι. Ήταν και ο ίδιος γιος υπάτου (487) και το 510 χρημάτισε ύπατος. Το 515, ευνοημένος από τον Οστρογότθο βασιλιά της Ιταλίας Θεοδώριχο, ανέλαβε το ανώτατο αξίωμα του magister officiorum. Το 523 όμως υπερασπίστηκε τον φίλο του Αλβίνο, που κατηγορήθηκε ενώπιον της Συγκλήτου ότι συνεργαζόταν με το Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστίνο κατά του Θεοδώριχου. Θεωρήθηκε και ο ίδιος ένοχος της συνωμοσίας αυτής και φυλακίστηκε στην Παβία, μακριά από την οικογένειά του και τη βιβλιοθήκη του, όπου και εκτελέστηκε τον επόμενο χρόνο. Στη φυλακή έγραψε το έργο του "Παραμυθία της φιλοσοφίας", το περισσότερο μεταφρασμένο αρχαίο έργο μετά τη Βίβλο. Η καθολική εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο με το όνομα του Σεβερίνου.
