Δεν είχε προβάλει καμιά αντίσταση, δεν εμφάνιζε το παραμικρό σημάδι διαταραχής ή μέθης, επέδειξε απόλυτη συμμόρφωση. Είχε παραδεχτεί την πράξη του δίχως να διστάσει ούτε στιγμή. "Εμένα, αυτού του είδους οι αφίσες με προσβάλλουν χρόνια τώρα", είχε δηλώσει αναφορικά με τα κίνητρά του· πέραν αυτού, τσιμουδιά. Είχε υπογράψει ό,τι του έδωσαν να υπογράψει, και μιάμιση ώρα αργότερα αφέθηκε ελεύθερος.
Τι είχε συμβεί στο κεφάλι αυτού του άντρα, τον οποίο σύσσωμοι οι συνάδελφοί του που κλήθηκαν να καταθέσουν στο πειθαρχικό περιέγραφαν ως απολύτως ισορροπημένο παιδί, καλό συνάδελφο, αν και σε γενικές γραμμές μάλλον λιγομίλητο;
Ο Τζεντίλε δεν ήταν απλώς κάποιος που κατέστρεψε μερικές αφίσες, γεγονός που, κανονικά, θα αποτελούσε αντικείμενο μιας ακόμη δικογραφίας. Ήταν εκείνος, που ένα χρόνο πριν, με κίνδυνο της ζωής του είχε σώσει από τις φλόγες το Ιερό Λείψανο -έμβλημα της πόλης του. Κι ήταν αυτό που δημιουργούσε το πρόβλημα.
Ο Francois Taillandier γεννήθηκε το 1955 στο Clermont-Ferrand της Γαλλίας. Σπούδασε φιλολογία και εργάσθηκε ως καθηγητής στη μέση εκπαίδευση και ως δημοσιογράφος. Κριτικός λογοτεχνίας στην εφημερίδα Le Figaro, είναι τακτικός συνεργάτης του περιοδικού L' Atelier du roman.
Έχει εκδώσει μυθιστορήματα:
-Personnages de la rue du Couteau, 1984
-Tott, 1985
-Benoit ou les Contemporains obscurs, 1986
-Les Clandestins, 1990
-Les nuits racine, 1992 βραβείο Roger-Nimier
-Memoires de Monte-Cristo, 1984
-Des hommes qui s' eloignent, 1997
-Anielka, 1999 μεγάλο βραβείο Γαλλικής Ακαδημίας
-Les Cas Gentile, 2001.
Δοκίμια:
-Jorge Luis Borges, 1993
-Aragon, 1897-1982, 1997, βραβείο κριτικής της Γαλλικής Ακαδημία και κείμενα ταξιδωτικών εντυπώσεων και προσωπικών στοχασμών:
-Tous les secrets de l' avenir, 1996
-Journal de Marseille, 1999
-Nationale 6, 2000
Les parents lacheurs, 2001.
Και κείμενα ταξιδιωτικών εντυπώσεων και προσωπικών στοχασμών.
