Η πολιτεία των γιασεμιών

Δεν το επέλεξα. Συνέβη. Έφτασα στα τριάντα να αναζητώ ακόμα αυτόν ή αυτή που θα γεμίσει το υπαρξιακό κενό μου και θα με αποδεσμεύσει από την αφόρητη μοναξιά που σέρνω πίσω μου σαν πιστή, καλοθρεμμένη σκιά. Ποιος θα τραβήξει τη μάσκα της αθωότητας; Βαρέθηκα. Χόρτασα από φατασιώσεις και προδομένα όνειρα. Θέλω να ζήσω έντονα, χωρίς να σπαταλιέμαι· να σβήσω τη δίψα που καίει τη σάρκα μου, να μεθύσω με έρωτα. Απόγνωση. Απομόνωση. Αδιέξοδο. Το σώμα μου εξομολογείται... Παρατηρώ το λεπτεπίλεπτο δαχτυλίδι που φορά στο αριστερό του χέρι, καθώς το κινεί ρυθμικά, σαν αργό εκκρεμές. Ξαφνικά, οι μνήμες ζαλίζουν το παρόν. Φωνές και ρόλοι θεριεύουν μέσα μου. Μια γυναικεία φιγούρα απλώνει το χέρι της και με ταξιδεύει στην Πολιτεία των Γιασεμιών... Πόσους εαυτούς μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του; Μπορούν, άραγε, οι παλιές ψυχές να ξανανιώσουν τον έρωτα μέσα από καινούρια κορμιά;