"Ανήμερα Πάσχα, της έκτης Μαΐου. Σιχαίνομαι κάτι τέτοιες επετείους, όταν όλοι, σεσημασμένα χαρμόσυνοι, τυλίγονται γλυκά σε άντερα γαρδούμπας και νήματα τακτοποιημένης οικογενειακής ευτυχίας, εξοβελίζοντας έτσι ομοθυμαδόν και την τελευταία ικμάδα της αισθητικής μου. Η θεία Πλούμια -αδερφή της μαμάς- ανασκευάζοντας, λόγω της ημέρας, τη σικάτη φύση της, έχωνε παχουλούς τάκους λαδοψημένο, χωριάτικο ψωμί στο στόμα, ενώ συγχρόνως γούρλωνε τα μάτια σαν τραγική ηρωίδα του γιαπωνέζικου θεάτρου "Νο". Θα μπορούσε κάλλιστα να ουρλιάζει αντί να τρώει. Κι εγώ, κοιτάζοντάς τη με απίστευτη τρυφερότητα -αγαπώ πολύ τη θεία εξάλλου- αναρωτιόμουν πώς γίνεται να ζει κανείς χωρίς ζωή.
Όχι, δεν πρόκειται για κείνη αλλά για μένα. Πιάνω τον εαυτό μου να ατενίζει το όλο παραδοσιακό σκηνικό με ενοχλητική απάθεια και, το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα νοσταλγία για κάτι -μια αίσθηση, μια ονειρική κατάσταση, κάτι τέλος πάντων- που υποτίθεται πως μου είχε χαρίσει την απόλυτη πληρότητα σε μακρινό χωροχρόνο και που τώρα το είχα χάσει ανεπιστρεπτί. Δε ζω εδώ".
Μαύρη κωμωδία για μια μικροαστή Μήδεια, για το άγνωστο, αποκρυφιστικό βιβλίο "De Transitu" του Κορνήλιου Αγρίππα και για έναν ιδιόρρυθμο φύλακα άγγελο που το όνομά του σημαίνει "δέος". Όλα σε μια αλυσιδωτή αντίδραση σχεδόν ρυθμιστική, που σέρνει τα βήματα του πρώτου αληθινού της ζωής μας χορού...
