Η Σφίγγα είναι ένα μακροσκελές ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ, για το οποίο ειπώθηκε πως αποτελεί ένα «ασυναγώνιστο έργο, η πεμπτουσία της τέχνης του fin-de-siècle».
Για την ολοκλήρωσή του ο Ουάιλντ χρειάστηκε περίπου είκοσι χρόνια, μέχρι το 1894, οπότε και θα το δημοσιεύσει σε πολυτελή έκδοση περιορισμένων αντιτύπων, που σήμερα κοστολογούνται αρκετές χιλιάδες στερλίνες το καθένα! Ο ίδιος αργότερα θα γράψει πως «αρχική μου ιδέα ήταν να τυπώσω μονάχα τρία αντίτυπα: ένα για μένα, ένα για το Βρετανικό Μουσείο και ένα για τον Παράδεισο. Είχα βέβαια ορισμένες αμφιβολίες για το Βρετανικό Μουσείο».
Οι στίχοι του διηγούνται τη συνάντηση ενός νεαρού με το μυστηριώδες πλάσμα της Αιγύπτου, όπου ξεδιπλώνεται η ερωτική της διαδρομή μέσα στον χρόνο, το μεγαλείο των αρχαίων θεών που δεν είναι νεκροί, όπως και άλλα ζητήματα φιλοσοφίας και αισθητικής που απασχόλησαν το κίνημα της Παρακμής, στο οποίο και ανήκει το ποίημα.
Βαθιά επηρεασμένος από τον Υσμάν, τον Γκοτιέ και τον Μποντλέρ, ο Ουάιλντ περιπλανιέται στην ιστορία, τον Συμβολισμό και τον Αισθητισμό, συγγράφοντας αυτό που εφημερίδες της εποχής είπαν πως πρόκειται για «ένα από τα πιο αξιόλογα έργα που έχουν γραφτεί ποτέ από ανθρώπινο χέρι. Αν τέτοιες γραμμές δεν έχουν το στοιχειωμένο, μαγικό άγγιγμα ενός αληθινού ποιητή, δεν ξέρουμε πού να το αναζητήσουμε σε όλη την αγγλική λογοτεχνία».
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλς Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου, κι αμέσως έπειτα στην Οξφόρδη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881. Aργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόυντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια. "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη" είδε το φως της δημοσιότητας το 1891, αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ έμελλε να προέλθει από το θέατρο, με τη "Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμηρ" (1892). Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: "Μια γυναίκα χωρίς σημασία", "Ο ιδανικός σύζυγος" και "Η σημασία του να είσαι τίμιος", ενώ το τέταρτο, "Η Σαλώμη", απαγορεύτηκε στην Αγγλία και δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893. Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του, "Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" και το "De Profundis". Μετά την αποφυλάκισή του το 1897, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως το θάνατό του το 1900.
