Ιστορία μιας προλεταριακής ζωής

Παρωδία δίκης. Κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Καταδίκη λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Ένοχοι επειδή είναι αναρχικοί και μετανάστες. Εκτέλεση της ποινής. Αυτά θα μπορούσε να είναι ένα πολύ περιληπτικό δημοσιογραφικό περίγραμμα της υπόθεσης των Σάκο και Βαντσέτι, μιας υπόθεσης που εκτός των άλλων ήταν και η αφορμή για ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα αλληλεγγύης σε κρατούμενους που έχουν εκδηλωθεί ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως, αν κοιτάξουμε ξανά τις λέξεις που φαινομενικά ανήκουν στην εποχή του τηλέγραφου (και με την κατάργηση αυτού ίσως θα έπρεπε να είναι κομμάτι ενός μουσείου σύγχρονης ιστορίας), ξεπηδάει κάτι που είναι ενοχλητικά επίκαιρο. Η αίσθηση ότι ίσως αυτές περίπου οι λέξεις, με την ίδια σειρά και (τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών) με παρόμοιο νόημα, να είναι κομμάτι του παρόντος. Ίσως να μας θυμίζουν κάτι πολύ οικείο στην Ελλάδα του 2014: τη βαρβαρότητα, συμπεριλαμβανομένης και της δικαστικής, που αποφασίζει για ζωές με κριτήριο την ταξική θέση, τη χώρα γέννησης στον παγκόσμιο καταμερισμό της εκμετάλλευσης, την πολιτική ένταξη και την ιδεολογική τοποθέτηση, Προχωράμε στην έκδοση αυτού του ιστορικού ντοκουμέντου ελπίζοντας να συνεισφέρει όσα μπορεί στη δημιουργία μιας συλλογικής συνείδησης που θα επαναφέρει την ελπίδα. Την ελπίδα που αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παραμένει ζωντανή μέσα από έννοιες και πράξεις όπως η αλληλεγγύη, απαραίτητη προϋπόθεση για την αποφασιστική αλλαγή αυτού του κόσμου.