Μικρά ευθυμογραφήματα, μονόλογοι-πορτρέτα και καθημερινά στιγμιότυπα από τη ζωή της "αόρατης πόλης" της Χαθήνας. Φωνές τυχαίες στο πλήθος, ο Φώτης, ο Γιάννης, η Λίντα, ο Σλάβεκ, η Θεοδοσία, και μια σειρά χαρακτήρες της διπλανής πόρτας γίνονται ευδιάκριτοι για λίγο καθώς ξεπροβάλλουν μέσα από το νέφος της καθημερινότητας, καθένας χορεύοντας στο δικό του ρυθμό μες στη πολυγλωσσία της πρωτεύουσας.
Μπορεί κανείς να τους δει σαν σύντομα σκίτσα που αφηγούνται, μιλούν στο τηλέφωνο, κουτσομπολεύουν, διαμαρτύρονται, καθένας με το δικό του βιολί, και να γελάσει μαζί τους ή να τους συμπαθήσει. Ή καλύτερα και τα δύο. Άλλωστε ανάμεσά τους βρίσκεται και ο ίδιος - καθένας μας ένας ανώνυμος ήρωας στην κοινή γελοιογραφία.
Η Σοφία Γιαννάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Σπούδασε αρχικά οδοντιατρική και αργότερα ανθρωπιστικές επιστήμες. Εργάστηκε στην Αθήνα ως οδοντίατρος ασχολούμενη παράλληλα με το γράψιμο (πεζά, ποίηση, κείμενα για το ραδιόφωνο) και με μεταφράσεις λογοτεχνικών κειμένων, ως το 1991 που εγκατέλειψε την οδοντιατρική για να στραφεί οριστικά στη λογοτεχνία. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Έχει εκδόσει τα μυθιστορήματα "Θεραπεύοντας την... Άλισον Γκρέη" (Νεφέλη, 1995) και "Καΐκια στην άσφαλτο" (Νεφέλη, 2007) και τις μικρές, χιουμοριστικές αφηγήσεις που παρουσιάστηκαν στο θέατρο, "Ιστορίες για πέταμα" (Νεφέλη, 2002).
