Η έκδοση ενός βιβλίου σαν αυτό που μας προσφέρει ο ιστορικός Δημήτρης Κάιλας είναι κάτι που έλειπε από τη βιβλιογραφία.
Όπως σημειώνει ο συγγραφέας: "θεώρησα καθήκον μου να δώσω μ' αυτόν τον τρόπο τη δράση των αξιωματικών, είναι απότιση φόρου τιμής σ' αυτούς που πολέμησαν κατά των φασιστών κάτω από τις ένδοξες σημαίες του Λαϊκού Στρατού."
Βέβαια δεν ήταν δυνατό να γραφούν τα ονόματα όλων των αξιωματικών, αφού πέρασαν πάνω από 60 χρόνια και οι ιθύνοντες έστελναν τον συγγραφέα από τον Άννα στην Καϊάφα. Με πολύχρονες προσπάθειες αποκατέστησε τα ονοματεπώνυμα 1240 ανωτάτων, μεσαίων και κατώτερων αξιωματικών που πλαισίωσαν τα τμήματα του Λαϊκού Στρατού.
Οι αξιωματικοί αυτοί διοίκησαν έναν πειθαρχημένο εθελοντικό στρατό από 90 χιλιάδες αντάρτες του ενεργού και πάνω από 50 χιλιάδες του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που κατά το καλοκαίρι του 1943 είχε ήδη ελευθερώσει τα 3/5 του εδάφους της χώρας όπου είχε εγκαθιδρυθεί μια λαϊκή εξουσία της μαχόμενης Ελλάδας, η θρυλική "Ελεύθερη Ελλάδα".
Στο βιβλίο καταγράφονται: 16 στρατηγοί, 39 συνταγματάρχες, 75 αντισυνταγματάρχες, 148 ταγματάρχες, 203 λοχαγοί, 260 υπολοχαγοί, 257 ανθυπολοχαγοί, 38 ευέλπιδες, 111 υπαξιωματικοί, 36 αξιωματικοί αστυνομίας πόλεων και 60 αξιωματικοί χωροφυλακής.
Ο Δημήτρης Κάιλας γεννήθηκε το 1919. Τελείωσε το Γυμνάσιο το 1938. Από τότε συμμετείχε σε προοδευτικούς κύκλους νέων και στα τέλη του 1940 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και λίγους μήνες αργότερα πέρασε στο Κουμμουνιστικό Κόμμα. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος της νεολαιίστικης οργάνωσης ΕΝΑΡ (Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης). Το Φεβρουάριο του 1943 με την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ) αναλαμβάνει γραμματέας του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Λοκρίδας. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου αναλαμβάνει γραμματέας του συμβουλίου πόλης της ΕΠΟΝ Λαμίας, χρημάτισε αμέσως μετά την απελευθέρωση γραμματέας του ΕΑΜ Λαμίας και από το φθινώπορο του 1946 ως τις 8 Αυγούστου 1947 καθοδηγούσε την παράνομη οργάνωση Λαμίας του ΚΚΕ, εκδίδοντας και την παράνομη εφημερίδα "Λαμιακή Φωνή". Τον Αύγουστο του 1947 έπειτα από εντολή βγαίνει στο βουνό στα τμήματα του ΔΣΕ Ρούμελης. Το 1948 ήταν αντιπρόσωπος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης στη Φθιώτιδα. Μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση, στην πρωτεύουσα της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν Τασκένδη. Φοίτησε στην ιστορική σχολή του πανεπιστημίου "Λένιν". Μετά το τέλος των σπουδών του επιδόθηκε στην ιστορική έρευνα και συγγραφή ιστορικών εργασιών κυρίως την περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του Εμφυλίου Πολέμου. Πολλά άρθρα και σημειώματα του δημοσιεύτηκαν στο πολιτικό θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ "Νέος Κόσμος", και στο περιοδικό "Εθνική Αντίσταση", του οποίου υπήρξε διευθυντής επί 32 χρόνια. Πάνω από 100 συνεργασίες του σε θέματα της Εθνικής Αντίστασης μεταδόθηκαν από του παράνομους ραδιοσταθμούς "Ελεύθερη Ελλάδα" και "Φωνή της Αλήθειας". Χρημάτισε επίσης πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης επί οχτώ συνεχή χρόνια.
