Η παρούσα έκδοση, 555 έτη από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στοχαστικά και ευλαβικά αφιερώνεται στην ιερή και αιώνια μνήμη των Ελληνίδων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Εύξεινου Πόντου, που πότισαν με το μαρτυρικό αίμα τους την αθάνατη δρυ τού γένους μας.
Α.Τ.
Γεννήθηκε το 1401 στην Κωνσταντινούπολη, μέσα σε οικογένεια του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος και υπηρέτησε ως αυλικός στους Παλαιολόγους. Συνόδευσε τον Ιωάννη Παλαιολόγο στο Δεσποτάτο του Μορέως και παρέμεινε εκεί, υπηρετώντας αργότερα το δεσπότη Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον κατόπιν τραγικό τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, ο οποίος και του ανέθεσε την κατάληψη των φρουρίων Σπάρτης και Κυλλήνης. Αργότερα, πήρε μέρος στην εκστρατεία του δεσπότου κατά της Πάτρας, τον οποίο μάλιστα και έσωσε σε κάποια συμπλοκή. Στις συγκρούσεις εκείνες ο Σφραντζής πληγώθηκε και αιχμαλωτίστηκε. Εξαγοράστηκε, αργότερα, και στάλθηκε από τον Κωνσταντίνο ως πρέσβης προς το σουλτάνο Μουράτ το Β και εν συνεχεία στην Ακαρνανία (1430). Διετέλεσε αργότερα διοικητής Πατρών, και στάλθηκε και πάλι στο σουλτάνο ως πρέσβης, όπως και προς τον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο, ο οποίος και τον τίμησε με τον αυλικό τίτλο του πρωτοβεστιάριου, του αρχιθαλαμηπόλου δηλαδή. Το 1436 νυμφεύθηκε στην Πόλη την Ελένη, θυγατέρα Αλεξίου Παλαιολόγου από την οποία απόκτησε τέσσερα τέκνα. Χρησιμοποιήθηκε κατόπιν σε άλλες σπουδαίες υπηρεσίες, και το 1447 διορίστηκε από τον Κωνσταντίνο διοικητής της Σπάρτης και των περιχώρων της. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και τον ηρωικό θάνατο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου (29 Μαΐου 1453), ο Σφραντζής συνελήφθη από τα στρατεύματα του Πορθητή αιχμάλωτος, αργότερα όμως απελευθερώθηκε με εξαγορά, κατέφυγε στη Σπάρτη και μπήκε στην υπηρεσία του τελευταίου δεσπότου στο Δεσποτάτο του Μορέως Θωμά Παλαιολόγου, ο οποίος του δώρισε την Κέρτιζα. Όταν ο Θωμάς Παλαιολόγος κατέφυγε στη Δύση, ο Σφραντζής τον ακολούθησε στη Ρώμη. Το 1457 στη Λευκάδα αποφάσισε να περιβληθεί το μοναχικό σχήμα Το επόμενο έτος (1458) εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα και άρχισε να συντάσσει το Χρονικόν, που αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες πηγές της ιστορίας εκείνων των χρόνων. Το τελείωσε πιθανόν το 1466, οπότε και πέθανε.
