Tι σημαίνει "λαμπερή μέρα" στα κινέζικα;
Πού ανήκει η Μεσοποταμία;
Και πώς επουλώνεται άραγε ένα παλιό τραύμα;
Μπορεί να σε καταβάλει μια φουστανέλα;
Ή το παθιασμένο σεξ δυο σκαντζόχοιρων;
Κι αν όλα όσα ζούμε είναι απλώς ένα ανέκδοτο;
Στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου οι ήρωες συνειδητοποιούν ότι τα φαινόμενα απατούν. Παιδιά που κλέβουν, ενήλικες που χωρίζουν ή πενθούν, τρομοκρατημένοι υπερήλικες - όλοι τους βιώνουν μια μεγάλη απώλεια, μια έλλειψη. Τους παρακολουθούμε καθώς -άλλοτε με φαινομενική αταραξία, άλλοτε με συντριβή- ξαναμαθαίνουν να ζουν. Στο φόντο η σύγχρονη Ελλάδα, ένα γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων: χαμένοι άνθρωποι, χαμένες ευκαιρίες, χαμένα αγαθά. Η πραγματική ζωή δεν είναι συσσώρευση αλλά συλλογή όσων χάσαμε.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια τέτοια συλλογή.
Η Αμάντα Μιχαλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 1966. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα και δημοσιογραφία στο Παρίσι. Αρθρογραφούσε επί χρόνια στην εφημερίδα "Καθημερινή" (1990-2008). Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού "Ρεύματα" και τη συλλογή διηγημάτων "Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη"(1994). Το πρώτο της μυθιστόρημα, "Γιάντες", απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" (1996). Στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου της "Θα ήθελα" απονεμήθηκε το Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών (2008). To "Θα ήθελα" ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο Best Book in Translation του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και αρκετά παιδικά βιβλία. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες.
