Tα προσωπικά ημερολόγια του Pώσου κινηματογραφικού δημιουργού, που με το έργο του έχει αναδειχθεί ως ο κορυφαίος σκηνοθέτης των τελευταίων σαράντα ετών. Άνθρωπος που με τη στάση ζωής και το έργο του φανέρωνε πως είχε μια καθολική θέαση του κόσμου και των όντων, πράγμα που τον κατέστησε δεξιοτέχνη στο να εκφράζει, καλύτερα από τον καθένα, το ανείπωτο.
Oι προσωπικές του σημειώσεις, που έφερε στο φως η γυναίκα του μετά το θάνατό του (1986), αναδεικνύουν έναν άνθρωπο που σχεδόν καθημερινά πάλευε με τη μοίρα, μια μοίρα άδικη και παράλογη, καθώς ο ποιητής των ονείρων και του κάλλους είχε να αντιπαλέψει τον παραλογισμό του Σοβιετικού καθεστώτος αρχικά, τη στυφή γεύση της εξορίας στη συνέχεια και το άλγος του θανάτου στο τέλος της σύντομης ζωής του.
Στο "Mαρτυρολόγιο", ο αναγνώστης αντικρίζει έναν Tαρκόφσκι ξεγυμνωμένο από τις όποιες εξιδανικεύσεις και αγιοποιήσεις έχουν κατά καιρούς επιχειρηθεί. Συναντά τον αγωνιώδη και ταυτόχρονα δημιουργικό τρόπο σκέψης και δράσης του σκηνοθέτη που κατέστη "ποιητής των εικόνων".
H έκδοση συνοδεύεται από το -ανέκδοτο στην ελληνική αγορά- DVD του γερμανικού ντοκυμαντέρ "Aναζητώντας τον χαμένο χρόνο. Aντρέι Tαρκόφσκι: Eξορία και Θάνατος", που φωτίζει επιπλέον τον βίο του δημιουργού.
Ο Αντρέι Αρσένιτς Ταρκόφσκι γεννήθηκε το 1932 και σπούδασε στο Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, με καθηγητή τον Μιχαήλ Ρομ. Ενώ σπούδαζε γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους: "Δεν έχει άδεια απόψε" (1960) και "Το βιολί και το κομπρεσέρ" (1961). Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, "Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν" (1962) κατέκτησε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Το 1966 προβάλλεται η ταινία του "Αντρέι Ρουμπλιώφ" που αποσύρεται αμέσως μετά την πρώτη προβολή της στη Μόσχα. Μόλις το 1969 παίζεται στις αίθουσες της δυτικής Ευρώπης. Το 1972 γυρίζει το "Σολάρις", από το μυθιστόρημα του Στανισλάβ Λεμ. Το 1974 προβάλλεται ο "Καθρέφτης", που προκαλεί σκάνδαλο με το προωθημένο ύφος του και τον λυρικό υποκειμενισμό του. Έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια, το 1979, ετοιμάζεται ο "Στάλκερ". Το 1982 του επιτρέπεται να γυρίσει στην Ιταλία την επόμενη ταινία του, τη "Νοσταλγία", η οποία ολοκληρώνεται το 1983. Το 1984 ζητά άσυλο στη δυτική Ευρώπη. Το 1985 σκηνοθετεί την όπερα του Μουσόργκσκι "Μπόρις Γκοντούνοφ" στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου. Εγκαθίσταται προσωρινά στη Σουηδία, όπου γυρίζει τη "Θυσία" (1986), που έμελλε να αποδειχθεί το κύκνειο άσμα του, αφού τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς πεθαίνει στο Παρίσι.
Μη Διαθέσιμο
