Οι "Μέρες καταραμένες" είναι το ημερολόγιο που κρατούσε ο Ιβάν Μπούνιν τα δύο πρώτα χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα του 1917 που κατέλυσαν όχι μόνο το παλιό καθεστώς αλλά και ολόκληρο τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της ρωσικής κοινωνίας. Η ανατροπή των πραγμάτων, η εμφάνιση νέων άγριων ηθών, οι σφαγές, οι εξανδραποδισμοί, οι ταπεινώσεις, ο μόνιμος τρόμος και το άδηλο μέλλον καταγράφονται από τον συγγραφέα με επιμέλεια αλλά και ευαισθησία, θέλοντας να αφήσει με αυτό τον τρόπο μία μαρτυρία της εποχής, όπου ένα μέρος του ρωσικού επιχείρησε το άλμα στο μέλλον, μα βρέθηκε στο κενό.
O Ιβάν Μπούνιν, κατέχει μία ιδιαίτερη, ξεχωριστή θέση στα ρωσικά γράμματα του 20ού αιώνα. Και αυτό όχι μόνο γιατί ήταν ο πρώτος Ρώσος συγγραφέας που τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ (1933), αλλά γιατί, ουσιαστικά, ήταν εκείνος που με τα έργα και το ήθος του έχτισε τη γερή και στερεή γέφυρα που συνδέει τη ρωσική γραμματεία του 19ου αιώνα, με εκείνη του 20ού.
Ευπατρίδης στην ζωή και τη λογοτεχνία, δεν αποδέχτηκε ποτέ την ανελευθερία ως πρόταση κοινωνικής οργάνωσης είτε αφορούσε το τσαρικό καθεστώς, είτε εκείνο των Μπολσεβίκων. Απορρίπτοντας τη νέα σοβιετική εξουσία, αφού περιπλανήθηκε μέσα στις φωτιές και τα χαλάσματα του Εμφυλίου πολέμου, μετανάστευσε στη Δυτική Ευρώπη, όπου ξεδίπλωσε το ταλέντο του, έχοντας πάντα βαθιά μέσα του τη νοσταλγία για την χαμένη πατρίδα και το ρωσικό τρόπο ζωής.
Ιβάν Μπούνιν (1870 - 1953): Ποιητής και πεζογράφος (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1933). Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και βιβλιοθηκάριος. Το 1929 μετανάστευσε στη Γαλλία, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Κύρια χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του Μπούνιν είναι η πλούσια σε ιδιωματισμούς γλώσσα, η εκφραστικότητα και η μουσικότητα της περιγραφής. Τα πιο σημαντικά έργα του είναι: "Τα μήλα του Αντόνοφ (1900), "Το χωριό" (1910), "Ο κύριος από τον Άγιο Φραγκίσκο" (1916), "Οι θεριστές" (1925).
