"Καθοριστική για την επιλογή τεχνοτροπίας του συγγραφέα είναι η απουσία κάθε ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στα πρόσωπα. Παρουσιάζεται ένας κόσμος όπου τα πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα το περιβάλλον τους, ο σωρός ασύνδετων καθημερινών πράξεων μιας ζωής που παρελαύνει χαμένη στο πλήθος της λεπτομέρειάς της.
Επίτευγμα αποτελεί ο πλούτος και η ποικιλία των εικόνων στην απόδοση ακριβώς του όγκου της λεπτομέρειας, η ευφυία στην επιλογή τους και την ειρωνική τους αντιπαράθεση μέσα στη φαινομενική ασυναρτησία της δομής των κειμένων. Από λίγο-πολύ συμβατικές περιγραφές ή δείγματα επιμελημένης πρόζας περνάμε σε σχήματα υπαινικτικά, ελλειπτικά, σε εναλλακτικές εκδοχές περιγραφής του ίδιου αντικειμένου, σε βασανιστικές επαναλήψεις που τονίζουν και συγχρόνως αυτοαναιρούνται, σε θραύσματα λόγου. Όλες αυτές οι απόπειρες είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο περνά το μοναδικό μήνυμα, όχι όμως πριν επιδειχθούν και αποδειχθούν διάφορες οριακές δυνατότητες της γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας.
Ο Μιχαήλ Μήτρας δεν μοιάζει να ακολουθεί τη μόδα και να σαλπίζει το τέλος της λογοτεχνίας. Το μήνυμά του είναι το γλωσσικό πρόβλημα μιας εποχής όπου η πολυπλοκότητα και χαοτικότητα των μεγαλουπόλεων καθιστούν τον άνθρωπο ανίκανο να συλλάβει την κατάστασή του. Με αυτή την έννοια τα κείμενα αυτά είναι αντιπροσωπευτικά μιας εποχής και διεκδικούν τη θέση τους στους αναγκαίους πειραματισμούς της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας."
Κρίτων Χουρμουζιάδης
Στο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί δημοσιευμένα και ανέκδοτα κείμενα πεζογραφικής φόρμας του συγγραφέα, ο οποίος παράλληλα γράφει ποίηση και "ζωγραφίζει" οπτικά ποιήματα. Ο τόμος καλύπτει την περίοδο 1972-2006.
Από χρόνια η κριτική έχει επισημάνει ότι ο Μ.Μ. υιοθετώντας μια εικονοκλαστική γραφή δεν ακολουθεί τις συμβατικές μορφές αφήγησης, επειδή προφανώς θεωρεί ότι αυτές δεν μπορούν να αποδώσουν τη σύγχρονη πολυδιάστατη πραγματικότητα. Μια "στάση" που τον συνδέει βέβαια με το μοντερνιστικό κίνημα του 20ού αιώνα και με όσους δείχνουν να πιστεύουν ότι οι βασικές του αρχές ισχύουν και σήμερα, δηλ. την εποχή του "μεταμοντερνισμού", όπως έχει χαρακτηρισθεί αυτή από καιρό.
Ο Μιχαήλ Μήτρας γεννήθηκε το 1944 στο Βόλο. Παρακολούθησε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ραδιοσκηνοθεσία στο City Literary Institute του Λονδίνου, όπου έζησε 4 χρόνια, εργαζόμενος στην ελληνική εκπομπή του BBC. Έχει ταξιδέψει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Εμφανίστηκε με κείμενά του σε λογοτεχνικά περιοδικά της δεκαετίας του '60, και το πρώτο βιβλίο του ("Φανταστική νουβέλα") κυκλοφόρησε το 1972.
Συνεργάστηκε στη σύνταξη των πολιτιστικών περιοδικών εκδόσεων "Χρονικό" (εκδ. Ώρα) και "Σήμα", στη δεκαετία του '70, καθώς και με τα περιοδικά "Ρεύματα", στη δεκαετία του '90 και "Νέα Συντέλεια" στη δεκαετία του 2000.
Εργάστηκε ως παραγωγός εκπομπών λόγου στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Πρώτο και Τρίτο Πρόγραμμα), 1983-2003.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων, 2001-2003. Ύστερα από πρότασή του το 1998 η Εταιρεία Συγγραφέων καθιέρωσε για πρώτη φορά στη χώρα μας Ημέρα Ποίησης.
Έχει γράψει βιβλία ποίησης και πεζογραφίας που κινούνται στο χώρο της νεοτερικής λογοτεχνίας και έχει δείξει "οπτικά ποιήματα" και έργα "Mail Art" σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εδώ και στο εξωτερικό.
Βιβλία του:
Ποίηση: "Το άλλοθι της περι-γραφής", Ιδιωτική έκδοση, 1976, "Ασταθές πεδίο", "Αιγόκερως", 1984, "Η τελευταία εικόνα του κόσμου", "Αιγόκερως", 1987, "Η παράδοξη οικειότητα του αγνώστου", "Δελφίνι", 1997, "Διακριτικές μεταβολές", "Απόπειρα", 2004
Πεζογραφία: "Φανταστική νουβέλα", Ιδιωτική έκδοση, 1972, "Αστική τοπιογραφία", "Αιγόκερως", 1982, "Αόριστες λεπτομέρειες", "Απόπειρα", 1990, "Μηχανή αναζήτησης: Πεζο-γραφήματα", "Νεφέλη", 2008.
