Η Βαρκελώνη της δεκαετίας του πενήντα κρύβει σκληρές συνοικίες και θερμές γειτονιές όπου οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια. Η Μανουέλα ζει μαζί με το θείο, τη θεία και τη μαμά της. Οι δύο γυναίκες -γνήσια πρότυπα της εποχής τους-, προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μικρό κορίτσι τις αρχές της στέρησης, της θρησκοληψίας, της καταπνιγμένης ανάγκης, της δουλοπρέπειας που αρμόζει στην «κατώτερη κοινωνική τάξη» όπου θεωρούν ότι ανήκουν, αντλώντας τη χαρά τους μόνο μέσα από τη δυστυχία.
Ευτυχώς, υπάρχει ο θείος Ισμαέλ. Και η εξαδέλφη Ιρένε με την οποία τον συνδέει κάποιος μυστηριώδης δεσμός. Η μικρή Μανουέλα μπαίνει μαζί τους στο παιχνίδι της ζωής και αρχίζει να βλέπει πως η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί και να μην είναι κατάρα.
Οι ήρωες της Maruja Torres -όπως και οι ήρωες του Ντίκενς που τόσο πολύ αγαπά η μικρή Μανουέλα-, διαθέτουν αυτό το έντονα ανθρώπινο και «κοντινά ζεστό» στοιχείο που αναγκάζει τον αναγνώστη να λάβει ενεργά μέρος στην αφήγηση αναγνωρίζοντας, όπως στον καθρέφτη, τον εαυτό του.
Η Μαρούχα Τόρες γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1943. Είναι μια από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους της Ισπανίας κι έχει μεταξύ άλλων καλύψει επανειλημμένα ως ανταποκρίτρια τα γεγονότα σε πολλά "θερμά" σημεία του πλανήτη, όπως ο Λίβανος και η Χιλή. Συνεργάζεται επί χρόνια με την εφημερίδα "El Pais" και έχει τιμηθεί για το δημοσιογραφικό της έργο με τα βραβεία Fransisco Caceredo και Victor de la Serna. Έχει εκδώσει δύο χιουμοριστικά μυθιστορήματα, "Ceguera de amor" (1992) και "Oh, es el!" (1994), ένα βιβλίο ταξιδιωτικών εντυπώσεων, το "Amor America" (1994) και την ανθολογία των άρθρων της "Como una gota" (1996). Το ημι-αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα "Un calor tan cercano" ("Μια τόσο κοντινή ζεστασιά", 1997) και τα απομνημονεύματά της ως δημοσιογράφου "Mujer en guerra" ("Γυναίκα σε πόλεμο", 1999) σημείωσαν πολύ μεγάλη επιτυχία κατακτώντας κοινό και κριτικούς. Το επόμενο μυθιστόρημά της "Mientras vivimos" ("Όσο ζούμε", 2000), τιμήθηκε με το βραβείο Planeta το 2000.
