Ο Ουισμάνς, με τις ακριβείς, καίριες και λεπτομερέστατες περιγραφές προσώπων, καταστάσεων και στιγμών, θα μπορούσε να είναι ο κατεξοχήν νατουραλιστής συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνα. Όμως, η εκζήτηση της γραφής, το αμείλικτο μαύρο χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η ωραιοποίηση του σκοτεινού τοπίου με αστραφτερά και απροσδόκητα λεκτικά πλουμίδια, όπως και η μεταμφίεση του σκληρού ρεαλισμού με αναπάντεχες εικόνες και μεταφορές, τον καθιστούν έναν από τους εκπροσώπους συγγραφείς του συμβολισμού. Στην πρώτη νουβέλα τού ανά χείρας βιβλίου, «Το Σακίδιο» (1880), ο Ουισμάνς καταγράφει με διεισδυτικό τρόπο την ατμόσφαιρα στην πρώτη γραμμή και στα μετόπισθεν του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, ενώ στη δεύτερη νουβέλα, το «Έρμαιο της τύχης» (1882), αφηγείται με λεπταίσθητο χιούμορ τον οδυνηρό, ψυχικά και σωματικά, βίο ενός δημοσίου υπαλλήλου. Οι ήρωες του Ουισμάνς ταλαιπωρούνται μέχρις εξαντλήσεως και πασχίζουν εναγωνίως να αποδράσουν από την αδυσώπητη πραγματικότητα.
