«Πάντα μου άρεσαν τ’ αστέρια. Τα μάτια μου δύσκολα αποχωρίζονταν την εικόνα τους. Κοιτούσαν πάντα αποσβολωμένα· σαν να περίμεναν κάτι».
Έχετε υψώσει ποτέ το βλέμμα σας στον ουρανό, για να τα θαυμάσετε; Έχετε άραγε παρατηρήσει πως κάποια από αυτά λάμπουν περισσότερο από κάποια άλλα; Εμένα, ωστόσο, με κέρδιζαν εκείνα που δεν ήταν ιδιαίτερα εμφανή στον ουρανό. Τ’ ασήμαντα αστέρια. Κάθε βράδυ παρακαλούσα τ’ αστέρια του ουρανού να πραγματοποιήσουν την ευχή μου…
Ονομάζομαι Αμάντα και είμαι εξαναγκασμένη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνω την πιο αισχρή δουλειά που θα μπορούσε να κάνει μια κοπέλα. Δεν ήταν από επιλογή. Δεν ήταν από ανάγκη. Γεννήθηκα για ν’ ανέχομαι τις επιθυμίες τους κάθε βράδυ. Γεννήθηκα για να κάνω υπομονή και ευχές που δεν πραγματοποιούνταν. Τα χείλη μου όμως συνέχιζαν να ψελλίζουν στ’ αστέρια για την ελευθερία. Όμως εκείνα ήταν πάντα μακριά και δεν άκουγαν την ευχή μου. Μόνο μια φορά, ένα από τα ασήμαντα αστέρια με άκουσε, παρ’ όλο που δεν έπεσε από τον ουρανό.
Έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα…
Έπρεπε να ζήσω.
Ελεύθερη.
