Η πληγωμένη περηφάνεια της Κλαίρης και η ανάγκη για ένα πλούσιο γάμο που θα αποτρέψει την καταστροφή της οικογένειάς της, την κάνουν να προσέξει το διακριτικό έρωτα του Φίλιππου και να δεχτεί να γίνει γυναίκα του, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποδεχτεί την πιθανότητα να αγαπήσει εκείνον που αποκαλούσε "σιδερά". Η αλήθεια αποκαλύπτεται στο Φίλιππο μόλις την πρώτη νύχτα του γάμου. Η ψυχρότητα και ο κυνισμός της Κλαίρης τον κλονίζουν, αποφασίζει όμως να αντιμετωπίσει τον εγωισμό της νεαρής γυναίκας του και να καταφέρει να την κερδίσει με τον καιρό. Έτσι εξακολουθεί να την φροντίζει και να της συμπαραστέκεται στις δύσκολες στιγμές, έχοντας ωστόσο εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια στενότερης επικοινωνίας μαζί της. Αυτή ακριβώς η αξιοπρεπής και σταθερή συμπεριφορά του, κάνουν σιγά-σιγά την Κλαίρη να τον εκτιμήσει, να τον ζηλέψει και, τελικά, να τον αγαπήσει βαθιά. Όσο μάλιστα ο Φίλιππος συνεχίζει να την αγνοεί, αυτή η αγάπη της μετατρέπεται σε παράφορο και ασυγκράτητο έρωτα.
Εγγονός του διάσημου γιατρού Μπλάνς, γεννημένος στο Παρίσι το 1848, ο Ζώρζ Ονέ, αν και αρχικά προορισμένος για τη δικηγορία, ξεκίνησε καριέρα ως δημοσιογράφος, ενώ τελικά φαίνεται ότι τον κέρδισε η λογοτεχνία. Μέχρι το 1875, χρονογραφούσε στις εφημερίδες "Pays", και "Constitutionnel" ενώ εξέδιδε γι' αρκετό διάστημα το "Journal d' un bourgeois de Paris", είδος χρονογραφήματος όπου σχολίαζε επίκαιρα γεγονότα. Από το 1875 κι έπειτα, γνωρίζει αρκετή επιτυχία με τα δύο πρώτα θεατρικά έργα που γράφει, το "Regina Sarpi" και το "Marthe", μια κωμωδία σε τέσσερις πράξεις. Ωστόσο, το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Serge Panine" (1881), -το οποίο εντάσσεται σε μια σειρά μυθιστορημάτων με τίτλο "Αγώνες ζωής" ("Batailles de vie") -απέδειξε πως το ταλέντο του εκφραζόταν πολύ καλύτερα σ' αυτό το λογοτεχνικό είδος. Ακολούθησαν η "Κόμισσα Σάρα" (1883), "Οι κυρίες του Κρουά-Μορ" (1884), "Ο ιατρός Ραμώ" (1889), "Ο βασιλιάς του Παρισιού" (1889) και πολλά άλλα έργα που αγαπήθηκαν από το ευρύ κοινό, κυρίως από τους μιικροαστούς, όχι όμως από το λαό ή από τις ανώτατες κοινωνικές τάξεις.
Ο Ονέ δούλεψε αρκετά στη διασκευή των μυθιστορημάτων σε θεατρικές παραστάσεις και το αντίστροφο. "Ο αρχισιδηρουργός", λ.χ., ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1883, στο θέατρο "Gymnase", όπου παίχτηκε για έναν ολόκληρο χρόνο.
Τα έργα του χαρακτηρίστηκαν χαριτωμένα και γεμάτα ηθικά διδάγματα, ταυτόχρονα όμως, ο Ονέ έγινε αποδέκτης αυστηρής κριτικής. Είναι αλήθεια ότι από άποψη δημιουργικότητας και λογοτεχνικών ευρημάτων, δεν μπόρεσε να δώσει κάποιο πρωτοπόρο στοιχείο στο κοινό. Οι χαρακτήρες στα έργα του είναι σχεδόν πανομοιότυποι, αφού στην πλειοψηφία τους προέρχονται από την αστική ή την αριστοκρατική τάξη, ενώ η γραφή του μοιάζει ν' απευθύνεται αποκλειστικά σε κοινό αστών. Τα έργα του βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το νατουραλισμό, που εκείνη την εποχή θριάμβευε· από την πλευρά του, ο Ονέ, θαυμαστής της Γεωργίας Σάνδη και αντίπαλος του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, υπηρετεί το ρεύμα του ιδεαλισμού, εκμεταλλευόμενος την επιρροή που είχε στο ευρύ κοινό. Πέθανε το 1918.
Μη Διαθέσιμο
