[...] Χωρίς βέβαια να ξεχνούμε, ούτε να υποτιμούμε το γεγονός, ότι ο Κ. Ράμφος διέθετε ένα πηγαίο τάλαντο που του έδινε την δυνατότητα να εκφράζει μέσα από τη λογοτεχνία την προσήλωση, την πίστη του προς ορισμένες θεμελιώδεις αξίες, όπως ήταν η πίστη του στον άνθρωπο, προς την πατρίδα και το έθνος, θα του ταίριαζε καλά ο επιθετικός προσδιορισμός του "πατριδολάτρη" ή του "ερωτομανούς" της ιδέας του έθνους. Διότι η μελέτη του βίου και του έργου του, στις διάφορες και διαφορετικές εκφάνσεις τους, - προσωπική μέθεξη στον Αγώνα, υπηρεσίες στο ελεύθερο κράτος, εκδοτικές μέριμνες με την εφημερίδα "Συντηρητική", οι συγγραφικές του επιδόσεις, μεταφράσεις ξένων έργων, πολιτικά φυλλάδια, πρόλογοι, σατιρικά κείμενα, λογοτεχνική δημιουργία, συνηγορούν να του προσγράψουμε ένα παρόμοιο προσδιοριστικό επίθετο.
Τα κείμενα, που προτάσσονται στην πρώτη έκδοση του "Κατσαντώνη", του έτους 1862 και το αφιερωματικό στον Ηπειρώτη Αναστάσιο Μανάκη, εισαγωγικό στην πρώτη επίσης έκδοση του έργου "Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή-Πασά", του ίδιου έτους, δικαιολογούν πλήρως το επίθετο του "πατριδολατρη". Συνάμα δίνουν το στίγμα των ενδιάθετων ροπών του Κ. Ράμφου, των κινήτρων που τον ώθησαν να πραγματοποιήσει αυτές τις συγκεκριμένες συγγραφές. [...]
(από την εισαγωγή της Αικατερίνης Κουμαριανού)
Ο Κωνσταντίνος Ράμφος αγωνιστής και συγγραφέας, γεννήθηκε στη Χίο το 1776 και πέθανε το 1871. Μετά τη μόρφωση των πρώτων γραμμάτων επιδόθηκε στο εμπόριο και κατόπιν, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, έγινε απόστολος στο Αιγαίο Πέλαγος, και μόλις εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση κατέβηκε στον αγώνα, ως Υπολοχαγός στο τακτικό στρατιωτικό σώμα του Γάλλου συνταγματάρχη Βαλέστρα, το οποίο πολέμησε κατά του Ναυπλίου (4 Δεκεμβρίου 1821) και Ακροκορίνθου (14 Ιανουαρίου 1822). Μετά τον φόνο του Βαλέστρα διορίσθηκε υπασπιστής του διαδόχου του, του Ιταλού Ταρέλλα και μετά του Γκουβερνάττι και ως Χιώτης έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Φαβιέρου κατά της Χίου το 1827. Επί Καποδίστρια διορίσθηκε δικαστής και διοικητής των φρουρίων Μεσσηνίας (1828-1830) και το 1831 διοικητής Πόρου. Επί Όθωνος χρημάτισε πρόξενος σε Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα και Σάμο και κατόπιν δικηγόρος και συντάκτης της εφημερίδας "Συντακτική" στην Αθήνα. Επιδόθηκε τέλος σε ιστορικές μελέτες, εξέδωσε τον "Κατσαντώνη" το 1860, την "Δέσπω της Ηπείρου" το 1864, τις "Τελευταίες ημέρες του Αλή Πασά" το 1862, τον "Χαλέτ-εφέντη" (1867-1871, τομ. 4). Μετά τον θάνατό του εκδόθηκαν η "Κόμισσα Ποτόσκι" και ο "Απροσδόκητος γάμος" (1878).
