Το βιβλίο αυτό είναι μια πρώτη απόπειρα για προσέγγιση του μεγάλου λιμού που έπληξε επί δύο χρόνια (1891-1892) τις παραβόλγιες περιοχές. Θύμα της κακής σοδειάς και των άλλων δεινών που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο ήταν ο λαός, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της Ρωσίας που δούλευε πάρα πολύ σκληρά και σε δύσκολες συνθήκες για να τα βγάλει πέρα. Στον λαό, κατά την τότε αντίληψη, ανήκαν μόνο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ήτοι οι πρώην δουλοπάροικοι που στην πλειοψηφία τους ήταν αγρότες.
Οι ευγενείς, οι αριστοκράτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πείνασαν και γι' αυτό μια μερίδα τους ήταν αδιάφορη για τα δεινά του λαού. Όμως πολλοί άλλοι διανοούμενοι που εμφορούνταν από ανθρωπιστικές και από επαναστατικές ιδέες ασχολήθηκαν με λόγια και με έργα.
Στάλθηκαν μεγάλες ποσότητες τροφίμων, συστάθηκαν συσσίτια, ιδρύθηκαν καινούρια τμήματα του Ρωσικού Ερυθρού Σταυρού, ιδρύθηκαν ιατρεία για τις λοιμώδεις ασθένειες που ακολούθησαν την πείνα, γράφτηκαν άρθρα για την παρακίνηση σε βοήθεια, δόθηκαν πολλά χρήματα, αλλά όπως μας λέει και ο Τολστόι στο άρθρο του που ακολουθεί, τίποτε δεν θα αλλάξει, αν δεν πάψουμε να εκμεταλλευόμαστε ποικιλοτρόπως τον λαό.
Περιεχόμενα:
- Λεβ Τολστόι: "Περί πείνας"
- Κονσταντίν Φόφανοφ, "Πείνα"
- 55 Νικολάι Τελεσόφ: "Μεροδούλι-Μεροφάι"
- Αντόν Τσέχοφ, Επιστολές
- Βλαντίμιρ Κορολιένκο, "Στο έτος του λιμού"
