Σχεδόν μισό αιώνα μετά τον θάνατό της πραγματοποιείται η έκδοση επιλεγμένων κειμένων της Νατάλια Τρότσκι στα ελληνικά. Τα δύο πρώτα αποτελούν αναμνήσεις της από τη ζωή της με τον Τρότσκι και μέσα από αυτά διαφαίνεται ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην πολιτική, που καθορίζει την στάση του απέναντι στη ζωή με βάση την ιδεολογία του, αλλά παράλληλα αυτός που γράφει είναι και η γυναίκα, η σύζυγος και η μητέρα.
Η Νατάλια πίστεψε στον κομμουνισμό και έδωσε στην ιδέα αυτή τη ζωή της, και την οικογένειά της. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε, οι δύο γιοί της το ίδιο, ο Σεργκέι στη Σιβηρία και ο Λέων Σεντόφ στο Παρίσι το 1938. Η υπόλοιπη οικογένειά της χάθηκε στη σοβιετική Ρωσία στα χρόνια της σταλινικής τρομοκρατίας.
Η Νατάλια Τρότσκι συμμετείχε ενεργά σε όλες τις συζητήσεις που αφορούσαν το διεθνές κίνημα που καθοδηγούσε θεωρητικά ο Τρότσκι, αλλά παρέμενε στη σκιά. Όπως ο ίδιος πολλές φορές είχε πει, η γυναίκα του έβλεπε τα κείμενά του, τα συζητούσε μαζί του, βοηθούσε στην αλληλογραφία. Όταν, αναγκασμένος από τις οικονομικές δυσχέρειες δέχθηκε την πρόταση εκδοτών να συγγράψει την αυτοβιογραφία του, η Νατάλια ανέλαβε να γράψει ένα από τα κεφάλαιά της.
Η Νατάλια Τρότσκι γεννήθηκε στην Ουκρανία. Σε νεαρή ηλικία σπούδασε στη Γενεύη. Το 1902 στο Παρίσι γνώρισε τον Λέον Τρότσκι με τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε. Συνεργάστηκε με τον Λένιν και τον Τρότσκι στη σύνταξη της εφημερίδας των μπολσεβίκων Ίσκρα. Με τον Τρότσκι απέκτησαν δύο υιούς, τον Λεφ Σέντοφ και τον Σεργκέι Σέντοφ. Και τα δύο παιδιά τους δολοφονήθηκαν από τους σταλινικούς, λόγω της σχέσης τους με τον Λέον Τρότσκι.
Από το 1929 μοιράστηκε με τον Τρότσκι την εξορία του από την ΕΣΣΔ. Μετά τη δολοφονία του Λέον Τρότσκι παρέμεινε για ένα σύντομο διάστημα στο Μεξικό, ταξιδεύοντας με διάφορες αφορμές στη Γαλλία όπου τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα μέχρι το τέλος της ζωής της. Την περίοδο της "αποσταλινοποίησης" στην ΕΣΣΔ απηύθυνε στον Νικίτα Χρουτσόφ μια έκκληση για την αποκατάσταση του Τρότσκι, χωρίς όμως να βρει ανταπόκριση. Διαχώρισε δημόσια τη θέση της από την Τέταρτη Διεθνή το 1951. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου της, το 1962, παρέμεινε μια ένθερμη υποστηρίκτρια του διεθνισμού και μια ανυποχώρητη πολέμια του σταλινισμού και του φασισμού.
Μη Διαθέσιμο
