Με κατάλληλους χειρισμούς, καταφέρνει ο Καινός να τον διορίσει ο δικτάτορας πρύτανη του παραμεθόριου
πανεπιστημίου της χώρας και να επιτρέψει πρυτανικές εκλογές, στις οποίες ο Καινός θριαμβεύει, ποζάροντας ως ο
δημοκράτης υποψήφιος. Κυβερνά κατόπιν το πανεπιστήμιο χειραγωγώντας και εκφοβίζοντας τους πάντες, έτσι ώστε
έξι χρόνια αργότερα όλοι να τον θεωρούν αναπόφευκτο διάδοχο του δικτάτορα.
Για ν’ αποφύγει τα απρόοπτα, προσπαθεί να εξαφανίσει τα αντίτυπα ενός ξεχασμένου παλιού του μυθιστορήματος,
του οποίου η πλοκή προοικονομούσε την τωρινή του δράση. Προσέλκυσε όμως έτσι την προσοχή ενός δημοσιογράφου, που χρησιμοποιώντας τις ενδείξεις του μυθιστορήματος επιβεβαιώνει ότι ο Καινός ήταν όντως
παλιότερα πράκτορας ξένης δύναμης. Όταν κυκλοφόρησαν αυτές οι αποκαλύψεις, η καλή φήμη του Καινού
καταβαραθρώθηκε και τον συνέλαβαν. Ακριβώς όπως προέβλεπε και η πλοκή του μυθιστορήματός του.
Μόνο που, εν αντιθέσει με το μυθιστόρημά του εκείνο, εδώ υπήρχε κι ένας σωσίας. Κι ένας εκδότης-φάντασμα, στα
χέρια του οποίου είχε πέσει η αφήγηση του Καινού προς κάποιον μελλοντικό βιογράφο, και ο οποίος αγνόησε τις
οδηγίες του Καινού να διαγραφούν τα μέρη της αφήγησης που δεν έπρεπε να γνωρίζει το ευρύ κοινό.
Ο Σταύρος Κρητιώτης γεννήθηκε στα Χανιά το 1960. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα "Σελίδες σκόπιμα λευκές" (Γαβριηλίδης 2001), "Το μηνολόγιο ενός απόντος" (Πόλις 2005) και "Εικονικές Αντιγραφές" (2010), καθώς και τη μονογραφία "Τα συρτάρια της γνώμης του: άγνωστες παραθεματικές τεχνικές του Εμμανουήλ Ροΐδη" (Τόπος 2009). Φιλολογικά άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στη "Νέα Εστία" και στον "Πόρφυρα".
