"Θέλω να διώξεις την ψυχή µου από µένα", απάντησε ο νεαρός ψαράς. Η µάγισσα τότε χλόµιασε και ανατρίχιασε και έκρυψε το πρόσωπό της στον γαλάζιο της µανδύα. "Όµορφο παιδί. Όµορφο παιδί", µουρµούρισε, "αυτό είναι ένα πράµα τροµερό να το κάνεις".
Εκείνος τάραξε τις καστανές του µπούκλες και γέλασε. "H ψυχή µου δεν είναι τίποτα για µένα", απάντησε. "Μήτε µπορώ να τη δω, µήτε την αγγίζω, µήτε τη γνωρίζω καν".
Τι είναι η ψυχή; Σε τι µας χρησιµεύει; Τι µπορεί να συµβεί αν κανείς την αποποιηθεί; Αυτά είναι ορισµένα από τα ερωτήµατα που θίγονται σε ένα από τα σηµαντικότερα παραµύθια για ενήλικες του σπουδαίου ιρλανδού συγγραφέα Όσκαρ Ουάιλντ.
Ένας ψαράς ερωτεύεται µια γοργόνα, όµως, για να ζήσουν µαζί, του ζητάει να εγκαταλείψει την ψυχή του. Στο όνοµα της αγάπης του, το κατορθώνει µε τη βοήθεια µιας µάγισσας. Ποιο θα είναι όµως το τίµηµα τόσο για την περιπλανώµενη ψυχή, όσο και για τον ίδιο;
Τι είναι πιο σηµαντικό τελικά, η αγάπη ή η σοφία; Τι αποζητά η ψυχή, για να νιώσει την πληρότητα και γιατί το ανεκπλήρωτο να επισφραγίζει πάντα την ανθρώπινη ζωή;
Ένα βαθιά υπαρξιακό έργο για την ανθρώπινη φύση, την ψυχή και το νόηµά της.
Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλς Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου, κι αμέσως έπειτα στην Οξφόρδη. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 1881. Aργότερα, μετά το γάμο του με την Κόνστανς Λόυντ (1884), δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια. "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη" είδε το φως της δημοσιότητας το 1891, αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ έμελλε να προέλθει από το θέατρο, με τη "Βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμηρ" (1892). Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: "Μια γυναίκα χωρίς σημασία", "Ο ιδανικός σύζυγος" και "Η σημασία του να είσαι τίμιος", ενώ το τέταρτο, "Η Σαλώμη", απαγορεύτηκε στην Αγγλία και δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893. Το 1895 καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Από τη θητεία του στη φυλακή γεννήθηκαν τα δύο αριστουργήματά του, "Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ" και το "De Profundis". Μετά την αποφυλάκισή του το 1897, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι, ως το θάνατό του το 1900.
